«Πρώτη φορά είδα το λεγόμενο «μαξιλάρωμα» στην Επίδαυρο, δεν θα πω την παράσταση. Κάπου αγανακτεί κι ο κόσμος, αυτός ο μεταμοντερνισμός, ο εκχυδαϊσμός επί σκηνής. Σαφέστατα είναι καλύτερο να αποχωρήσεις αλλά δεν είναι κι αυτό ένα μήνυμα στη δήθεν πρωτοπορία, που επί της ουσίας γίνεται μόνο και μόνο για να δημιουργήσουμε μία αντίδραση για να ακουστούμε; Δεν πρέπει να ενσκήψουμε στην ουσία των κειμένων; Έχει ξεφύγει το πράγμα σε πολλούς δημιουργούς. Βλέπεις, ας πούμε, αρχαία τραγωδία που μιλάει για την εποχή του Περικλή και ο χορός είναι χανουμάκια. Δεν είμαι υπέρ στο να αντιδρά έτσι ο κόσμος, προς Θεού. Ηθοποιός είμαι κι εγώ, δεν θα ‘θελα να υποστώ κάτι τέτοιο αλλά και οι δημιουργοί έχουν ευθύνη», ανέφερε χαρακτηριστικά η Μαίρη Βιδάλη, μιλώντας το πρωί της Δευτέρας μέσα από το «Ποιος είναι πρωινιάτικα» για το περιστατικό με τον εφοπλιστή, που προέκυψε την περασμένη Πέμπτη σε μία θεατρική παράσταση, αλλά και την κατάσταση που επικρατεί μέσα στα θέατρα.
- Για τους παίκτες ριάλιτι και την άδεια επαγγέλματος των ηθοποιών, απάντησε: «Είναι θέμα Πολιτείας. Από εκεί ξεκίνησε το πρόβλημά μας, καταργήθηκε η άδεια επαγγέλματος επί Μελίνας Μερκούρη. Εγώ δεν μπορώ να χειρουργήσω αλλά ο οποιοσδήποτε περνάει από εδώ μπορεί να παίξει στο Θέατρο».
«Πήγαινε στην Αμερική, να μην έχεις την άδεια της συντεχνίας και να βγεις στη σκηνή… ούτε για αστείο. 9 στους 10 παραγωγούς δεν έχουν ιδέα από Θέατρο, γι’ αυτό έγινα και νωρίς θιασάρχης. Το θέμα ήταν ποια ήταν πιο ωραία, πιο ψηλή, ποιος τα «φέρνει». Οι σημερινές αντιδράσεις ήρθαν αργά, υπήρχαν κι άλλα στάδια», επεσήμανε.
- Για τη μεγάλη προσπάθεια που κάνουν οι γυναίκες ώστε να καταφέρουν να συνδυάσουν με επιτυχία την προσωπική και την επαγγελματική τους ζωή, δήλωσε: «Η δική μας δουλειά δεν είναι να πηγαίνεις στο γραφείο και να γυρίζεις σπίτι. Είναι 24ωρο στην ουσία. Όταν θέλεις να κάνεις και οικογένεια και καριέρα, χάνεις και από τα δύο. Ούτε τέλεια μητέρα μπορείς να είσαι, ούτε τέλεια καριερίστα. Δεν μπορείς να προσφέρεις στα παιδιά σου λόγω ωραρίου. Το ένιωσα κι εγώ ότι έχω λείψει πολύ από τα παιδιά μου αλλά ευτυχώς το έχω αναπληρώσει τώρα που είναι ενήλικες. Κι εκείνα το ένιωσαν. Ειδικά η κόρη μου δεν ήθελε ούτε να την αγκαλιάζω, γιατί όταν πήγαινε να με αγκαλιάσει της έλεγα: μη, είμαι βαμμένη. Μετά αντιδρούσε, μου έλεγε: τότε δεν θέλω ούτε να με φιλάς».
«Δεν δίνω δεύτερες ευκαιρίες σε επαγγελματικό επίπεδο, γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Παλιά το έκανα, τώρα προσπαθώ να μην το κάνω. Στις συνεργασίες μου δημιουργώ και προσωπικές σχέσεις και σπάνια βρίσκω ανθρώπους που δεν το εισπράττουν αυτό», παραδέχθηκε.
Άλλο το μοντέρνο κι άλλο το μεταμοντέρνο. Το μοντέρνο, σύγχρονο είναι καλό.
Το μεταμοντέρνο υπερβαίνει τα όρια και είναι κακέκτυπο του μοντέρνου.