Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στη Γεωργία Οικονόμου για το “The Magazine” του “News247” με αφορμή την παράσταση “Ο Μισάνθρωπος” του Μολιέρου.
- Ο γνωστός ηθοποιός δείχνει να είναι πάντα ένας χαμογελαστός άνθρωπος. “Νομίζω ότι όλα τα συναισθήματα περνάνε από μένα. Και η γκρίνια και ο θυμός. Όλα, όμως, έχουν μικρή διάρκεια ζωής, Έχω μια αισιόδοξη ματιά για τα πράγματα, παρόλο που πιστεύω ότι είναι πολύ σκατά αυτή η ζωή που ζούμε. Ξέρεις, παλιότερα πίστευα πάρα πολύ στον άνθρωπο. Όσο περνάνε τα χρόνια βλέπω και πόσο μεγάλη είναι η βλακεία του και τρομάζω γιατί καταλαβαίνω πως όλα τελικά είναι ένας φαύλος κύκλος. Πώς μπορεί να έρθει μια παγκόσμια ειρήνη όταν οι γενιές που έχουν ζήσει τον πόλεμο και το αίμα στο πετσί τους έχουν φύγει από τη ζωή και δεν μπορούν να έτσι να αποτρέψουν τις νεότερες να επαναλάβουν τα ίδια λάθη; Δεν είμαι απαισιόδοξος, απλώς προσπαθώ να μην χάνω την αισιοδοξία μου ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που θα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Και μέσω της δουλειάς μας στο θέατρο ίσως να μην μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά πάνω στη σκηνή νιώθουμε σαν μικροί θεοί που έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τις διαθέσεις και τα συναισθήματα του κόσμου … Λειτουργούμε δονκιχωτικά και προσωπικά πιστεύω ότι ο καθένας μας μπορεί να αλλάξει κάτι σ αυτόν τον κόσμο αν φέρεται στο σύμπαν γύρω του με ευγένεια και σεβασμό..” δήλωσε πάνω σε αυτό.
Στη συνέχεια, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος ρωτήθηκε για τη νέα γενιά ηθοποιών που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον χώρο της υποκριτικής. Στην απάντησή του, ο ίδιος σχολιάζει και το προεδρικό διάταγμα σχετικά με την υποβίβαση των πτυχίων των ηθοποιών που ξεσήκωσαν αντιδράσεις.
- Αναλυτικότερα, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος είπε: “Έχει γεννηθεί κάτι πολύ όμορφο μέσα σε αυτή την περίεργη σαπίλα που υπάρχει παγκοσμίως. Βλέπεις ότι οι νέες γενιές χωρίζονται σε διάφορες κατηγορίες: υπάρχουν παιδιά που ακούνε μια μουσική που είναι γεμάτη βρισίδια και σου σηκώνεται η τρίχα, όχι για το ότι τους αρέσει αυτή η μουσική, αλλά γιατί σκέφτεσαι τι μπορεί να κάνει στον ψυχισμό ενός νέου παιδιού αυτός ο στίχος. Πόσο εύκολο θα είναι δηλαδή για ένα παιδί να χρησιμοποιήσει αυτή τη βία που ακούει. Από την άλλη υπάρχει ένα άλλο κομμάτι της νέας γενιάς που έχει μια ευγένεια. Παιδιά 18 και 20 χρόνων σπουδάζουν θέατρο, επιλέγουν να κάνουν αυτό το ταξίδι με τρομερό σεβασμό. Το επάγγελμά μας πολλοί νομίζουν πως έχει έναν ατομικισμό και ο καθένας προσπαθεί να “πάρει κεφάλια” για να γίνει είτε διάσημος είτε να αποκτήσει μία εξουσία. Υπάρχει βέβαια κι αυτή η πλευρά, αλλά δεν είναι ο κανόνας. Απλώς τα άδεια βαρέλια είναι που κάνουνε πιο πολύ θόρυβο και αυτά που κάνουν και τα νούμερα της τηλεθέασης. Κι όλη αυτή η ιστορία με το ΠΔ 85 θα μπορούσε να είχε λήξει πολύ πιο ανώδυνα, άνετα απλά. Απλώς, το πρόβλημα είναι ότι στα 30 χρόνια που έχω κλείσει ως ηθοποιός, ειλικρινά δε θυμάμαι πάνω από πέντε πολιτικούς να παρακολουθούν συστηματικά θέατρο. Που σημαίνει ότι αν ξέρανε πώς λειτουργεί το θέατρο, θα καταλάβαιναν πως το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο η αύξηση του κατώτατου μισθού, είναι πολύ πιο απλό και ουσιαστικό. Η πολιτεία λέει σε αυτά τα παιδιά “τελειώστε το Λύκειο, θα πάρετε απολυτήριο. Και μετά δώστε εξετάσεις σε μια σχολή που θέλετε να σπουδάσετε και πτυχίο δεν χρειάζεται να σας δώσουμε. Κρατήστε το απολυτήριο Λυκείου. Το ίδιο είναι”. Μιλάμε για θέατρο του παραλόγου“.
😉