«Στη χώρα που ζούμε, εγώ καθημερινά παλεύω για να ανοίξω τα μάτια μου. Προσπαθούμε να διανύσουμε την ημέρα μας και να πούμε ότι επιβιώσαμε και σήμερα. Όταν καίγεται η μισή Ελλάδα προσπαθώ να μη σκεφτώ όλα τα ζώα, τα φυτά και τους ανθρώπους, τους κόπους μιας ζωής. Δεν ξέρω από που να το πιάσω, εκεί που πάμε να χαρούμε με κάτι, μας το παίρνουν πίσω. Ενώ προσπαθώ να δώσω λύσεις στο Α, ξαφνικά έρχεται το Β», ανέφερε χαρακτηριστικά η Τζωρτζίνα Λιώση, μιλώντας στο περιοδικό «Gala» για τις προσωπικές της κοινωνικές ανησυχίες και την αγωνία που έχει τόσο για το σήμερα όσο και για το αύριο.
- Ενώ πρόσθεσε: «Κάπως συσσωρεύονται όλα μαζί. Μπορεί να μη ζήσουμε πολύ καλύτερες ημέρες, αλλά στη γραμμή της Ιστορίας ξέρουμε ότι κάτι άλλαξε προς το καλύτερο. Μεγαλώναμε σε διαμερίσματα και ζωγραφίζαμε μικροί ένα σπίτι, σχεδιάζαμε μία μονοκατοικία με δέντρο και σκύλο. Είμαστε πολλοί αυτοί που θέλουμε να πρασινίσουμε τον τόπο, να σώσουμε τα ζώα αλλά το κακό έρχεται επιθετικά και διαλύει τα πάντα στο πέρασμα του. Ελπίζω ότι θα τα καταφέρει η γενιά μας, έστω και αν κουβαλάει βαρίδια από το παρελθόν στις τσέπες. ήρθαμε σε αυτή τη ζωή με βαριά πανοπλία, κοστούμι που μας φορέθηκε, που δεν επιλέξαμε, αλλά έτσι έμαθα και με αυτό θα πορευτώ».
«Ο παππούς μου έζησε σε πόλεμο. Θυμάμαι που μου περιέγραψε με χαμόγελο και με την πιο γλυκιά θωριά ότι πήγαινε σχολείο εκεί που στεγάζεται σήμερα το θέατρο Επί Κολωνώ και οι δασκάλες τους έστελναν στο τρένο για να κλέψουν κάρβουνα για να ζεσταθούν. Κάθε γενιά κουβαλάει τον σταυρό της. Καλό είναι να δούμε πως μπορούμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο για εμάς και για την επόμενο γενιά», συμπλήρωσε.
GIPHY App Key not set. Please check settings