Έχασα τον άντρα μου πριν 8 μήνες με μια μπέμπα 3 μηνών στην αγκαλιά. Δεν πέθανε από τροχαίο ή αρρώστια αλλά από μπαλωθιά σε ένα γλέντι που ήταν σερβιτόρος.
Είστε η παρέα μου και η συντροφιά μου και σας ευχαριστώ που υπάρχετε. Και θέλω να σας μιλήσω να τα βγάλω από μέσα μου γιατί με καίνε, 8 μήνες τώρα που υποφέρω.
- Δεν είναι η απώλεια που σε πονάει τόσο διότι όταν έχεις ένα παιδί που θέλει συνέχεια φροντίδα 24 ώρες το 24ωρο δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς και να κλάψεις.
Είναι όμως τα σχόλια της οικογένειάς σου, η αυστηρότητα με την οποία σε αντιμετωπίζει ο περίγυρός σου που μεν σου συμπαραστέκεται αλλά σε θέλει να μην βγαίνεις μόνη σου ούτε για γάλα του μωρού. Ζω σε νησί και είναι κλειστή κοινωνία το καταλαβαίνω, εδώ γεννήθηκα και δεν ξαφνιάζομαι. Αλλά μέχρι ένα σημείο.
- Δεν μπορεί να έρχεται η πεθερά μου και να μου λέει πως εγώ φταίω που πέθανε ο γιος της, επειδή δεν εργάζομαι και εκείνος αναγκαζόταν να εργάζεται και Σαββατοκύριακα για να μας ζήσει. Δεν μπορεί να έρχεται η αδερφή του άντρα μου να κάνει μορφασμούς για το πόσο βρώμικο ή ακατάστατο είναι το σπίτι όταν ξέρει πως παλεύω μόνη μου πια να μεγαλώσω το παιδί μου και το σπίτι όταν γίνεσαι γονιός, παύει να είναι ατσαλάκωτο όπως ήταν κάποτε.
Έχω αγανακτήσει πια με την απονιά και την αναισθησία τους, που αντί να στηρίζουν τη γυναίκα του γιού τους ή έστω το εγγόνι τους, μπαίνουν στη ζωή μου βγάζοντας όλη τους τη χολή και φεύγουν αφήνοντάς με ράκος. Δεν έχω προλάβει να πενθήσω για το θάνατο του άντρα μου γιατί κάθε μέρα πενθώ για τον θάνατο της αξιοπρέπειάς μου και της ψυχικής μου ισορροπίας.
- Σκέφτομαι σοβαρά να πάρω το παιδί μου και να φύγω. Πιο πολύ από όλα, με πικραίνει η στάση των γονιών μου. Μια εβδομάδα μετά τη κηδεία που πήγαμε να κάνουμε τα εννιάμερα, ο πατέρας μου με κοίταξε αυστηρά επειδή φορούσα μπλούζα με ραντάκι και με υποχρέωσε να γυρίσω στο σπίτι να αλλάξω. Μπροστά σε όλους. Νιώθω ότι ζω στο Ιράν και όχι σε νησί της Ελλάδος.
Πάω κρυφά στο νεκροταφείο μιλάω στον άντρα μου και κλαίω. Μου λείπει, ήταν ο έρωτας της ζωής μου, ο άνθρωπος που δεν μου είπε ποτέ τι θα φορέσω, που θα πάω και τι θα κάνω. Που σεβόταν τη προσωπικότητά μου και δεν άκουγε κανέναν. Παρά τη κλειστή κοινωνία ήταν ένας άντρας ανοιχτόμυαλος που με φρόντιζε και με αγαπούσε και τώρα που έφυγε, με άφησε να παλεύω με τα θηρία.
Αν φύγω από εδώ θα λένε ότι βρήκα ευκαιρία τώρα που πέθανε ο άντρας μου να κάνω τη ζωή μου και μπορεί να μην με ξαναδεχτούν. Αν μείνω εδώ θα τρελλαθώ. Δεν ξέρω τι να κάνω, σας παρακαλώ βοηθήστε με!
Πόσα ακόμα θύματα να θρηνήσουμε πια;