Όσο περνούν οι ώρες τόσο περισσότερο γιγαντώνεται η οργή μου. Για τον ωχαρδερφισμό και την κατάντια των βολεμένων του δημοσίου. Αυτών που πληρώνω εγώ κι εσείς με τους φόρους μας κάθε χρόνο.
- Τι μάθαμε; Πως ο ένας εκ των αστυνομικών ήταν στην «μπουζου» για παραβατική συμπεριφορά στο παρελθόν, ήταν υπό απόταξη αλλά φορούσε την τιμημένη στολή, πως περιπολικό υπήρχε τελικά στην περιοχή και πως ο δράστης είχε στην πλάτη του μηνύσεις και εκρεμμότητες για ναρκωτικά ξυλοδαρμούς μέχρι και για βιασμό.
Κι αυτός ο τύπος κυκλοφορούσε ελεύθερος και ανενόχλητος γιατί πολύ απλά δεν είχε σκοτώσει. Μέχρι που σκότωσε.
- Και; Σε 8 με 12 χρόνια θα είναι έξω καθώς το σύστημα μας δίνει ακόμη και στον πιο άγριο φονιά την δυνατότητα δεύτερης ευκαιρίας στην ζωή.
Μια δεύτερη ευκαιρία ωστόσο που δεν θα έχει ποτέ η Κυριακή… ούτε και οι γονείς της. Γονείς που θα βγάλουν τα μαύρα από πάνω τους όταν φύγουν από την ζωή.
- Και όλα αυτά γιατί; Διότι κάποιοι που ζουν ανάμεσα μας… γνωρίζουν καλά πως για κάθε βίαιη πράξη τους δεν προβλέπεται καταστολή αλλά χτύπημα στην πλάτη.
Δεν γίνεται σε συνθήκες παρανομίας και βίας να μην υπάρχει η καταστολή και η τιμωρία.
- Δεν γίνεται οι εν δυνάμει φονιάδες αλλά και οι δολοφόνοι που είναι μέσα να γνωρίζουν πως με καλή συμπεριφορά και μεροκάματα μέσα στην φυλακή θα απολυθούν υπο όρους.
Αυτο πρέπει να αλλάξει χθες. Για τα παιδιά που έρχονται. Για τις γυναίκες, για όλους μας. Το θέμα εδώ δεν είναι να νομοθετηθεί ο όρος «γυναικοκτονία» κύριε Κασσελάκη.
- Αλλά να έχουμε το αίσθημα της ασφαλείας από κρατικούς φορείς που δεν θα μοιρολογούν και απλά θα διαπιστώνουν αλλά να πράττουν. Να νομοθετούν. Να διοικούν.
Έχουμε ξεχάσει προφανώς ότι η πολιτική είναι σύμφωνα με τον καγκελάριο Ότο φον Μπισμαρκ «η τέχνη του εφικτού».
Έχουμε ξεχάσει πως κάποιοι έχουν μετατρέψει το περήφανο σώμα της αστυνομίας σε ένα άντρο βυσμάτων που θυμίζει δυστυχώς δημόσια υπηρεσία του μακρινού 1985.
GIPHY App Key not set. Please check settings