Μιχάλης Τζουγανάκης – «Πάνω στη σκηνή ξεχνάμε τη σχέση πατέρα και γιου»

Μέσω αυτής, μίλησε για την έμπνευσή του στη μουσική και αναφέρθηκε σε περιστατικά που έχει βιώσει σε συναυλίες, ενώ απάντησε και για τη σχέση με τον γιο του.

-Τι έχει αποτελέσει και αποτελεί έμπνευση για τη μουσική σας;

Η έμπνευση μουσικής είναι η διαδικασία ή η κατάσταση όπου εμείς οι μουσικοί/συνθέτες αντλούμε ιδέες και δημιουργούμε νέα μουσικά έργα.

Όλα τα τραγούδια που εμπνέομαι αφήνουν τα σημάδια τους μέσα μου, γιατί από εκεί γεννιούνται. Αλλά ποτέ δεν γνωρίζει κανείς ποια πορεία θα διανύσουν αυτά.

Είναι γεγονός ότι τα έκανα με αγάπη και από ανάγκη να λυτρωθώ μέσα από αυτά. Το κοινό μου τα «αγκάλιασε» και αυτό φαίνεται έπειτα από τόσα χρόνια, γιατί ζητάει να τα ακούσει σε κάθε συναυλία μου και είμαι ευγνώμων για αυτό.

Θέλω να κρατώ σωστά τις ισορροπίες μου, την ταπεινότητά μου και να είμαι ήρεμα συντονισμένος ούτως ώστε να με επισκέπτεται η θεία έμπνευση για να τη χαρίζω εκεί όπου ανήκει, δηλαδή στους ανθρώπους, στον κόσμο.

-Θυμάστε κάποια περιστατικά από τις συναυλίες σας που να σας έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό;

Είναι πολύ συγκινητικό όταν σε πολλές συναυλίες μου βλέπω ανθρώπους, που δεν είναι Έλληνες και δεν έχουν ακούσει ποτέ ξανά αυτή τη μουσική, να συμμετέχουν και να λικνίζονται στον ρυθμό της σαν να είναι βίωμά τους.

Σε συναυλίες μου όπως στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στην Αυστραλία, στην Κωνσταντινούπολη, στο Οσλo θυμάμαι το κοινό να σηκώνεται όρθιο στο τέλος της συναυλίας, να χειροκροτεί και να μην αποχωρεί από τις θέσεις του.

-Ο γιος σας Αλέξανδρος ακολουθεί τα βήματά σας στη μουσική. Πώς τον κρίνετε ως μουσικό και πώς είναι η σχέση σας ανάμεσα σε πατέρα και γιο;

Από πολύ νεαρή ηλικία φαινόταν ότι θα ασχοληθεί με τη μουσική στη ζωή του, εφόσον του άρεσε και τον συνέπαιρνε πολύ.

Είναι σημαντικό να υποστηρίζουμε και να ενθαρρύνουμε τα παιδιά που εκδηλώνουν ενδιαφέρον για τη μουσική.

Η σχέση μου με τον Αλέξανδρο είναι μοναδική. Ενώνει το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον και γίνονται ένα. Είναι συγκινητικό ότι πάνω στη σκηνή ξεχνάμε τη σχέση πατέρα και γιου και γινόμαστε ένα με τη μουσική.