Μαρία Ναυπλιώτου – «Δεν ήταν εύκολο να πενθήσω όταν έφυγαν οι γονείς μου»

Καλεσμένη στην εκπομπή, Στούντιο 4, βρέθηκε η Μαρία Ναυπλιώτου και μίλησε για την απόφασή της να ασχοληθεί με τον χορό αλλά και την υποκριτική.

Παρότι οι γονείς ήταν αντίθετοι σε πρώτο χρόνο με την επιλογή της, εν τέλει το αποδέχτηκαν, το αγκάλιασαν και την άφησαν να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα.

«Έκανα μια μεγάλη επανάσταση στην εφηβεία μου επειδή ήθελα να γίνω χορεύτρια. Αθέτησα τη συμφωνία, την υπόσχεση που είχα δώσει στον πατέρα μου γιατί έτσι θα έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα. Όταν ανακοίνωσα στην Γ΄Λυκείου ότι δεν θα δώσω εξετάσεις ήρθε μια παύση. Δεν είχα σκοπό να αθετήσω την υπόσχεση αλλά συνειδητοποίησα πόσες ώρες πρέπει να διαβάσω και δεν θα μπορούσα να αφοσιωθώ στον χορό και να δώσω εξετάσεις. Άκουσα την επιθυμία μου.

Δεν είχα plan b. Αν μου έλεγε όχι δεν ξέρω τι θα έκανα. Ίσως ακολουθούσα την δική του γνώμη και άποψη και να μην ήμουν ευτυχισμένη. Τους το χρωστά γιατί μου είπαν “εντάξει” μετά την παύση. Ναι μεν έβαζαν όρια και ήρθε αντιμέτωπη συνεχώς με τις επιθυμίες μου και τις επέλεγα ξανά και ξανά και δυνάμωσα μέσα μου. Όταν ένα παιδί σου λέει αυτό, πρέπει να τον ακούσεις. Το να βάλεις και άλλα εμπόδια σημαίνει ότι δεν ακούς. Οι γονείς μου άκουγαν!

Υπήρχε μια βασική σκέψη. Όταν ήρθε η πρόταση από τον Περράκη, όταν την αποδέχτηκα άνοιξε ένας άλλος δρόμος στο να γίνω ηθοποιός. Να παραμείνω στην σκηνή και να γνωρίσω έναν άλλον κόσμο που αγαπώ εξίσου. Δεν το είχα σκεφτεί! Υπήρχε μέσα στο σπίτι αλλά η μητέρα μου αγαπούσε την Τέχνη και τα γράμματα. Ο μπαμπάς μας μάς άνοιξε την πόρτα της ελευθερίας και η μητέρα της φαντασίας.

Ακούω γνώμες αλλά στην πραγματικότητα ακούω τον εαυτό μου περισσότερο. Για τα δικά μου μέτρα και την οικογένεια υπήρξα αντισυμβατική».

«Οι άνθρωποι νιώθουν οικεία και το καταλαβαίνω γιατί φαίνομαι απρόσιτη αλλά δεν είμαι έτσι στην πραγματικότητα. Μου αρέσει πολύ η επαφή και η επικοινωνία με τους ανθρώπους.

Είμαι τελειομανής και όταν καταπιάνομαι με κάτι βασανίζομαι πολύ. Είμαι αυστηρή αλλά και δίκαιη όπως ήταν και η μαμά μου».

«Ήρθα σε επαφή με τα συναισθήματά μου. Δεν ήταν εύκολο να στεναχωρηθώ. Δεν ήταν εύκολο όταν έφυγαν οι γονείς μας να πενθήσουμε. Προσπαθείς να τα αποφύγεις και ξαφνικά νιώθεις το κεφάλι σου να χτυπά στις γωνίες.

Και κάποια στιγμή αφήνεσαι και κλαις, και στεναχωριέσαι και πενθείς και βγαίνεις από αυτό. Αν πενθήσεις θα σε τραβήξει η ζωή πίσω. Πόνεσα, έκλαψα πολύ, υπέφερα. Τους έχασα και τους δύο σε έναν χρόνο. Το πένθος δημιουργεί μηχανισμούς και αποδέχεσαι και πας παρακάτω.

Μέσα μας έχουμε ένα εσωτερικό παιδί που κραυγάζει για φροντίδα και δεν καταλαβαίνουμε ότι εμείς πρέπει να το φροντίσουμε. Όταν φεύγουν οι γονείς χάνεις και δύο πολύτιμες λέξεις. Αν υπάρχει αυτό το παιδί μέσα μας πρέπει να το κανακέψουμε και να το αποδεχτούμε.

Νιώθω ήρεμη. Όταν ήμουν μικρή ήμουν πολύ ανήσυχη!».