Η Βουβή κραυγή των γονιών του Νικολαϊδη – “Σταματήστε την τυμβωρυχία στο παιδί μας”

Γνωρίζω πολύ καλά την οικογένεια Νικολαϊδη. Με τον Αλέξανδρο μας συνέδεε μια αντρική σχέση κοινής και καθαρής επικοινωνίας. Όπως και με την αδερφή του. Την Μαρία.

 

Παρακολουθώ με στωικότητα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα και σήμερα μου γεννήθηκε η ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας μέρος εκείνων που γνωρίζω. Όσα μου επιτρέπει η αξιοπρέπεια και η ηθική μου απέναντι στο φιλαράκι μου.

 

 

• Εδώ και έντεκα μήνες η οικογένειά του Αλέξανδρου, η μάνα, ο πατέρας αλλά και τα αδέρφια του έχασαν τον ήλιο τους. Άλλωστε όσοι γνωρίζουν την οικογένεια ξέρουν καλά ότι η μάνα του έλεγε πάντα πώς: “ο Γιος μου ήταν ο ήλιος και όλοι εμείς οι τέσσερις πλανήτες που γυρίζουμε γύρω του”. 

 

Πλέον όλα σκοτείνιασαν. Οι γονείς του δεν αντέχουν να βλέπουν άλλο την συνεχιζόμενη έκθεση της προσωπικής ζωής του και τις συνεχείς αναφορές στην αρρώστια που αντιμετώπισε. Τον καρκίνο που τον διέλυσε και τον πονούσε. Την τελευταία ανάσα του. Δεν αντέχουν να βλέπουν όλες αυτές τις εικόνες και τις παραστάσεις να… αναδιπλώνονται και να αναπαράγονται καθημερινά στα ΜΜΕ και στο μυαλό τους.

 

• Είναι εικόνες και σκηνές που μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους θα τις έχουν μαζί τους. Δυστυχώς…είναι καταστάσεις που δεν μπορείς… δεν τολμάς να τις ψελλίσεις ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό πόσο μάλλον να τις βλέπεις ν΄αναπαράγονται στα κοινωνικά δίκτυα. 

 

Ο Αλέξανδρος που γνωρίζω εγώ σιχαινόταν την προβολή δεν βγήκε ποτέ και πουθενά να μιλήσει για οικογενειακά θέματα, ούτε και για την αρρώστια που είχε την ευκαιρία – τα τελευταία δυο χρόνια – να βγει και να μιλήσει. Όταν μάλιστα του μίλησα σε ανύποπτο χρόνο για τον αγώνα του με την αρρώστια με είχε παρακαλέσει και το σεβάστηκα “να μην ασχοληθώ”. Μεγάλος ο πόνος.

 

 

• Ακόμη μεγαλύτερος ο πόνος των γονιών του που καθημερινά τον θρηνούν μακριά απο κάμερες και φώτα. Λιώνουν. Η μάνα του ειδικά που έχει και εκείνη καρκίνο και τον ίδιο γιατρό με το παιδί της… ζεί τα ίδια σε επανάληψη. Αφήστε τους ήσυχους. Σεβαστείτε τον άνθρωπο. Όχι τον πόνο του. Σεβαστείτε το παλικάρι που σήκωσε την Ελλάδα ψηλά και η Ελλάδα των έχει εκεί ψηλά. 

Σεβαστείτε τους ανθρώπους που δεν επεδίωξαν ποτέ την προβολή… παρά μόνο το αναφαίρετο δικαίωμά τους να θρηνήσουν το παιδί τους.