Για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, ώσπου να προσαρμοστεί στον χώρο του θεάτρου μίλησε στο περιοδικό «Λοιπόν» η Ευτυχία Φαναριώτη.
Τι θυμάσαι από το ξεκίνημά σου στο χώρο της υποκριτικής;
Λοιπόν αυτό που είναι έντονα χαραγμένο στη μνήμη μου όσον αφορά το ξεκίνημα μου στο θέατρο, είναι η ορμή που είχαμε τότε. Μιλάμε για ηλικία 18, 19 χρονών, το πάθος και η αφοσίωση όσον αφορά τη θεατρική σπουδή. Θυμάμαι ότι δεν έχανα ώρα από τα μαθήματα της σχολής και ότι ο υπόλοιπος χρόνος της ημέρας ήταν και πάλι αφοσιωμένος στην υποκριτική. Ήταν και μία αθώα εποχή γιατί τότε πίστευα ότι θα κάνω μία σπουδαία μεγάλη καριέρα όσον αφορά το κλασικό θέατρο. Θεωρούσα ότι θα ασχοληθώ μόνο με το κλασικό θέατρο και ότι θα κάνω μόνο δράμα και τραγωδία.
Ήρθαν εύκολα τα πράγματα;
Στην αρχή είχα μία άγνοια κινδύνου, όπου έβρισκα οντισιόν πήγαινα και οφείλω να ομολογήσω ότι πραγματικά ήρθαν εύκολα. Είχα περάσει στο Ωδείο Αθηνών για κλασικό τραγούδι με υποτροφία και είχα την τύχη να με πάρει ο Σπύρος Ευαγγελάτος στο Αμφιθέατρο όταν ήμουν ακόμα στη σχολή. Ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία που επιθυμούσα πάρα πολύ να ζήσω. Μου είχαν δοθεί ευκαιρίες να κάνω κάποιους μικρούς ρόλους στην τηλεόραση και εγώ είχα αρνηθεί γιατί θεωρούσα ότι η καριέρα μου ήταν αποκλειστικά και μόνο στο θέατρο. Από ‘κει και πέρα είδα πόσο δύσκολο είναι αυτό το επάγγελμα γιατί όταν βγαίνεις στο θέατρο ξέρετε και εσείς πολύ καλά πόσο δύσκολη είναι η δουλειά μας. Ψάχνουμε 2-3 φορές το χρόνο για να βρούμε την καινούργια μας επαγγελματική στέγη. Στη δουλειά υπάρχει στρες, άγχος και αγωνία.
Αυτή η έλλειψη σταθερότητας που υπάρχει, σε έκανε ποτέ να αναζητήσεις την τύχη σου σε κάτι άλλο;
Όχι, ποτέ δεν ήταν λόγος να αφήσω το επάγγελμα. Άλλες ήταν οι δυσκολίες που με έκαναν να πω ότι ίσως θα ήθελα να φύγω. Μιλάω για συμπεριφορές που με έκαναν κιόλας να αφήσω το επάγγελμα κάποια εποχή. Είχα ασχοληθεί με το τραγούδι. Δύο φορές το είχα αφήσει και ασχολήθηκα με το τραγούδι, αλλά και πάλι η αγάπη μου για τον χώρο και το θέατρο με τράβηξε πάλι πίσω.
Δηλαδή λόγω κάποιων ανθρώπων αποφάσισες να πας ξανά προς το τραγούδι;
Ναι, είχα φτάσει σε ένα σημείο που θεωρούσα ότι όλο το θέατρο είναι άρρωστο, ότι υπάρχει μία αρρώστια και μία δυσλειτουργία στην οποία δεν ήθελα εγώ να συμμετέχω. Βέβαια δεν είναι έτσι τα πράγματα γιατί ήταν και το νεαρό της ηλικίας μου. Ήμουν ένα νέο παιδί μόνο του στην Αθήνα έχοντας αντιμετωπίσει τόσες δυσκολίες, θεωρούσα ότι ο χώρος είναι που φταίει. Δεν είναι ο χώρος που φταίει, είναι όλη η κοινωνία μας έτσι δομημένη και η παιδεία μας. Είδα αλλιώς τα πράγματα και συνειδητοποίησα ότι και το θέατρο είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας μας. Οπότε δεν υπάρχει κακοποιητική συμπεριφορά μόνο σε αυτό, αλλά γενικότερα στη ζωή μας μία τάση για κακοποιητική συμπεριφορά σε όλα τα επαγγέλματα.
Ο Καλλιτέχνης προάγει τον πολιτισμό, την δημιουργικότητα και την παιδεία, περνάει σωστά μηνύματα,
ευαισθητοποιεί, εμπνέει τους ανθρώπους να γίνουν η καλύτερη και πιο ευτυχισμένη εκδοχή του εαυτού
τους, συγκινεί, ψυχαγωγεί, συμβάλλει καθοριστικά στην συναισθηματική καλλιέργεια και την εξέλιξη του
ατόμου. Είναι ανθρωπιστικό επάγγελμα. Είναι λειτούργημα.
Το ότι υπάρχουν κάποιοι Καλλιτέχνες που είναι σκάρτοι ως χαρακτήρες, έχει να κάνει με το ποιόν του κάθε
ανθρώπου, όπως λέγαμε τις προάλλες για τους δικηγόρους και τα άλλα επαγγέλματα.
Όλα ο άνθρωπος τα καταστρέφει όταν είναι κακός και όλα τα δημιουργεί όμορφα και τα κάνει να ανθίζουν
όταν είναι καλός.
Ωστόσο, κρατάμε και από τους σκάρτους το έργο τέχνης που δημιούργησαν γιατί το δημιούργημά τους
μπορεί να είναι καλό. Άλλωστε, το ταλέντο τους το χαρίζει ο Θεός, ενώ τον κωλοχαρακτήρα, ο διάβολος.
Ο καλλιτέχνης παράγει και αυτός σκατα όπως κάθε κοινός άνθρωπος.
Ο άνθρωπος φταίει ΟΤΑΝ παράγει σκατά, όχι το επάγγελμα της τέχνης ή οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα.
Ο άνθρωπος όμως είναι υπεύθυνος για τα καλά που δημιουργεί όταν είναι σωστός σε κάθε τομέα.
Η τέχνη είναι σπουδαία. Ο άνθρωπος είναι σπουδαίος ή παλιάνθρωπος ανάλογα με το ποιόν του.
Σκατά παράγουν οι κακοί άνθρωποι.
Αλλά αν είσαι άμουσος, πως να εκτιμήσεις το θείο δώρο της Τέχνης και των Καλλιτεχνών.