Καλεσμένη στο πλατό της εκπομπής Mega Καλημέρα, η ηθοποιός εξομολογήθηκε πως αυτό που την συγκλονίσει βαθιά και έχει αλλάξει ριζικά την κοσμοθεωρία της είναι το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει η μητέρα της, η οποία πάσχει από άνοια. «Βλέπω αυτή τη δωρική γυναίκα, την Ηπειρώτισσα, να φέρεται σαν μωρό και αυτό με συγκλονίζει. Μου κόβει την ψυχή. Όταν ήμουν στο νοσοκομείο άκουγα τις κραυγές των ανθρώπων κι έκλαιγα. Έβλεπα την μανούλα μου και έλεγα «που θα πάει, μπορείς να αφήσεις έναν άνθρωπο να πάει στο ίδρυμα;». Όλοι βλέπουμε το τώρα, είμαστε θεές, είμαστε υπέροχοι. Δεν είναι έτσι. Υπάρχει το αύριο και είναι σκληρό». Η Βάνα Μπάρμπα έκανε την αυτοκριτική της, αναφέροντας πως στο παρελθόν υπήρξε αλαζονική. «Για ότι έκανα δεν μετανιώνω, γιατί είχαμε μία αθωότητα. Από την ομορφιά έκανα καριέρα, δεν είπα ποτέ ότι ήμουν η Σάρα Μπερνάρ. Αυτή, όμως, η ομορφιά μου είχε και μία ηθική.
- Τα παιδιά του σήμερα πρέπει να μάθουν να λένε όχι. Έχω αποδείξει πως έχω ξεπεράσει το κομμάτι το υλιστικό, μπαίνω σε έναν κύκλο ζωής που θέλω να είμαι χρήσιμη στην πατρίδα μου. Σκέφτομαι ότι δεν είμαι εγώ, να παίξω, να πρωταγωνιστήσω, είναι οι άλλοι». «Την έπαρση την είχα. Δεν έβλεπα τους άλλους, ήμουν arrogant, ήμουν αγενής με τους ανθρώπους. Αυτά είναι ο χρόνος και η νεότητα. Εάν δεν είσαι νέος και δεν σπάσεις αυγά… Απλά είχα την τόλμη και ήμουν ο εαυτός μου. Επιθετική πολλές φορές, πάντα ήμουν όμως πολεμίστρια. Έχω πληγώσει κόσμο άθελά μου, χωρίς δόλο. Είμαι πολύ σκληρή, έχω το ηπειρώτικο της μητέρας μου». Η Βάνα Μπάρμπα αναφέρθηκε στο restart που έκανε στη ζωή της, λέγοντας χαρακτηριστικά πως μέσα από τον πόνο μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι στη ζωή μας. «Νομίζω ότι ο καθένας μας προσπαθεί να είναι ένας μικρός ήρωας στη ζωή του, να προσπαθούμε να αντέξουμε και να βάλουμε ένα μικρό λιθαράκι στην εξέλιξή μας.
Ξαναβγαίνω στο φως σιγά σιγά. Πέρασα ένα κομμάτι πολύ δύσκολο που με έκανε πιο ανθρώπινη. Κατάλαβα πως η αρχή είναι να ξεπερνάς το εγώ. Το εγώ όταν βγαίνει πάρα πολύ δεν σε αφήνει να δεις τους άλλους». «Δεν φοβάμαι. Όταν ξεπερνάς τον φόβο μπορείς να δεις το φως. Εάν δεν δεις πάτο δεν μπορείς να ξανασηκωθείς. Έχουμε μάθει πως μόνο η χαρά είναι τα υλικά πράγματα και η καταξίωση. Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλα γίνονται μέσα από τον πόνο. Σημειολογικά, ο πόνος μας κάνει καλύτερους. Κατάλαβα πως είσαι πάντα μόνος. Έχασα κομμάτια αθώα, πολύ σημαντικά, έχασα την εμπιστοσύνη μου στον άνθρωπο».
Μαζί σου Βάνα και εγώ βλέπω πως έχει καταντήσει ο πατέρας μου με την κωλοάνοια….Χειρότερο και από καρκίνο είναι….
Κι εμένα πέθανε η μητέρα μου από Πάρκινσον τον Αύγουστο. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, Σπύρο.
Κι γι’ αυτό λένε για ψυχολογική υποστήριξη των φροντιστών των ανοιακών και όχι των καρκινοπαθών.
Γιατί η άνοια είναι μακρόχρονη και πολύ πολύ σκληρή ασθένεια.
Ελπίζω να έχεις βοήθεια.
Εύχομαι καλό κουράγιο και καλή δύναμη, Σπύρο.
Μακάρι όλα να πάνε καλά για τον αγαπημένο σου πατέρα και να γίνει ένα θαύμα. 🙏
Ευτυχώς που η άνοια δεν είναι θανατηφόρα ασθένεια.
Άρα, υπάρχει πάντα ελπίδα ίασης με τα κατάλληλα φάρμακα.
Εύχομαι τα καλύτερα για τον πατέρα σου, εσένα και όλη την οικογένειά σου
και τους αγαπημένους σου ανθρώπους.
Ευχαριστώ και τους δυό σας για τις ευχές σας.
Κάθε μέρα και μια κόλαση….
Η άνοια φυσικά και είναι θανατηφόρα ασθένεια και δεν υπάρχουν φάρμακα ίασης ακόμα, απλώς ίσως σταθεροποίησης (που στη δικιά μας περίπτωση τίποτα δεν έκαναν…).
Η άνοια εκφυλίζει το μυαλό και σιγά σιγά και το σώμα. Στο Πάρκινσον η κατάπτωση του σώματος είναι ακόμα χειρότερη. Δεν μπορούν ούτε να καταποιούν. Αρχικά τα υγρά, μετά και τα στερεά.
Μετά έχει γαστροστομία. Να μην τύχει σε κανένα.
Η Επιστήμη έχει εξελιχθεί και κάνει θαύματα.
Μακάρι να βρεθούν τα καλύτερα φάρμακα ίασης και να μην υποφέρει πια κανείς από αυτήν την ασθένεια.
Εύχομαι να βρεθεί η καλύτερη λύση και να γίνει εντελώς καλά ο πατέρας σου, Σπύρο.
Εκφράζω τα Ειλικρινή μου Συλλυπητήρια, Νικόλα.
Να ζήσεις καλά και να θυμάσαι την μητέρα σου με τις πιο όμορφες αναμνήσεις. 🙏