Η Άννα Μπεζάν μίλησε στην κάμερα της εκπομπής Super Κατερίνα και στη δημοσιογράφο, Μένια Κούκου.
Η όμορφη ηθοποιός μίλησε για την προσωπική της ζωή, τις σχέσεις της με την πεθερά της, Χριστίνα Παππά αλλά και τα παιδικά της χρόνια στο ορφανοτροφείο.
«Έχω πάρα πολλή βοήθεια και η Χριστίνα τώρα που δεν έχει ξεκινήσει η σεζόν για να φύγει για τη Μύκονο, είναι εδώ πέρα, μου κρατάει την μικρή όταν έχω κάποια υποχρέωση. Της φέρνει συνέχεια δώρα, παίζει συνέχεια μαζί της», είπε για την πεθερά της, Χριστίνα Παππά.
Για τα παιδικά της χρόνια, η Άννα Μπεζάν εξομολογήθηκε: «Έχω σβήσει τις μνήμες μέχρι να πάω στο ορφανοτροφείο “Θηλέων Μέλισσα”, το έχω στην καρδιά μου σαν το πατρικό μου. Ήταν δύσκολα αλλά δεν ήταν μίζερα. Το ζόρι μου και η κακοποιητική συμπεριφορά ήταν όσο ήμουν σπίτι μου».
Σε ερώτηση για το εάν διατηρεί επικοινωνία με τους γονείς της, η Άννα Μπεζάν αποκάλυψε: «Δεν μιλάω πια γι’ αυτούς. Δεν θέλω να έχω επαφές, έχω τη δική μου οικογένεια. Έχω μία πεθερά που είναι σαν μαμά μου και με στηρίζει, έχω έναν άνδρα ο οποίος με αγαπάει πάρα πολύ και με στηρίζει, έχω ένα υπέροχο παιδί. Έχουμε φτιάξει μια οικογένεια που έχουμε κουμπώσει».
Κρίνω επιβεβλημένο να μνημονεύσω απόσπασμα επιστολής, που απεστάλη από τον δρ. Κώστα Βίτκο, κάτοικο Μελβούρνης, στην εφημερίδα «Καθημερινή» και δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 17.1.2024, με την οποία επιβεβαιώνονται επίσης οι ανωτέρω θέσεις μας, ως προς το ότι τα ζευγάρια ομοφυλοφίλων δεν πρέπει να υιοθετούν ανήλικα παιδιά. Στην επιστολή αυτή του ρηθέντος κατοίκου Μελβούρνης,
που ήταν μάλιστα υιοθετημένος, και από την οποία προκύπτει ότι αυτός δεν είναι αντίθετος
με τον γάμο των ομοφυλοφίλων, περιλαμβάνονται και τα ακόλουθα: «… Είναι αυτόδηλο ότι από την ομοφυλογαμία λείπει η «φύσει» συζυγία, που ωθείται από το ένστικτο της τεκνοσπορίας και της αναπαραγωγής. Λείπει το βασικό κοινωνικό κύτταρο: πατέρας – μητέρα – τέκνο. Σέβομαι το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά αντιδρώ στην τεκνοτροφία. Υιοθετημένος τυγχάνω και εγώ.
Αλλά τύχη αγαθή, μεγάλωσα με μητέρα που δεν ήταν άνδρας και πατέρα που δεν ήταν γυναίκα.
Αν δεν συνέβαινε αυτό, θα προτιμούσα το ορφανοτροφείο. Θα με πλήγωνε λιγότερο…»