Ανδρέας Αλικανιώτης – Η ανατριχιαστική ανάρτηση του ήρωα της τραγωδίας των Τεμπών

Ένας χρόνος από το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, όπου χάθηκαν 57 ζωές, συμπληρώνεται σήμερα 28/2 και από το πρωί τα social media έχουν πλημμυρίσει από αναρτήσεις. Στο «σημείο» μηδέν όπου σταμάτησε ο χρόνος για δεκάδες οικογένειες τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση και τα βλέμματα όλων ήταν στραμμένα εκεί. Ο Ανδρέας Αλικανιώτης, ταξίδεψε με το μοιραίο τρένο που σαν σήμερα πριν ένα χρόνο έγινε «φέρετρο» για 57 ανθρώπινες ψυχές. Ο ίδιος επιβίωσε από τη σφοδρή σύγκρουση των τρένων και μάλιστα κατάφερε να σώσει και 10 συνεπιβάτες του. Ο 20χρονος είχε καταφέρει να σπάσει το τζάμι του βαγονιού του με μια βαλίτσα και να καταφέρει να βγει από το τρένο. Αντί όμως να φύγει από την κόλαση της φωτιάς, κράτησε την ψυχραιμία του, έμεινε εκεί και κατάφερε να απεγκλωβίσει αρκετούς. «Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από την ημέρα που δε θα ξεχάσω ποτέ, όσο -καθαρά από τύχη- ζω.

• Το μυαλό μου με γυρνάει συνεχώς πίσω στις αποπνικτικές στιγμές που το μόνο που μπορώ να θυμηθώ είναι τη μυρωδιά του καπνού να μου κλέβει δευτερόλεπτο στο δευτερόλεπτο την ανάσα, τις σπαραχτικές κραυγές των ανθρώπων γύρω μου που μου στοιχειώνουν το κεφάλι και την αγωνία που βιώσαμε όλοι μας προσπαθώντας να ξεφύγουμε βοηθώντας ο ένας τον άλλον, από τον πύρινο εφιάλτη. Αν με ρωτάτε, το «μαζί» και η αλληλεγγύη ήταν αυτά που με κράτησαν σώας τας φρένας και μου ξεκλείδωσαν μια εσωτερική δύναμη που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα ότι είχα. Κι αν για έναν λόγο καταφέρνω να κοιμηθώ τα βράδια, εκείνα τα βράδια που όσο κι αν νιώθω ευγνώμων που σώθηκα με τρώνε ταυτόχρονα οι ενοχές, είναι γιατί έκανα ο,τι μπορούσα για να σώσω μαζί μου κι άλλους συνανθρώπους μου που δεν ήταν τόσο ψύχραιμοι όσο εγώ. Μακάρι να είχαν σωθεί όλοι, να μη θρηνούσαμε σήμερα καμία ψυχή, μακάρι να μη συνέβαινε ποτέ, μακάρι να ξυπνήσω μια μέρα και να καταλάβω ότι όλο αυτό ήταν απλώς ένας εφιάλτης.

Ξέρω όμως ότι δυστυχώς δεν είναι και το μόνο που μπορώ να κάνω όσο μαθαίνω να ζω με αυτό, είναι να ευχαριστώ τον Θεό που σήμερα είμαι ζωντανός και να του ζητάω να προσέχει πάντα τις ψυχές των ανθρώπων που έφυγαν τόσο άδικα. Οι σκέψεις μου είναι με τις οικογένειες των θυμάτων και εύχομαι μέσα από την ψυχή μου να αποδοθεί άμεσα δικαιοσύνη. Το χρωστάμε ως κοινωνία και είναι το ελάχιστο για να απαλύνουμε έστω και λίγο τον πόνο τους και να ηρεμήσουν αυτές οι ψυχές. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΤΕΤΟΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ!»