Την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών στην Ελληνική Βουλή σχολίασε το Netflix με ανάρτησή του. Το ελληνικό τμήμα της πλατφόρμας του Netflix, στον επίσημο λογαριασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έκανε μια χιουμοριστική ανάρτηση, στην οποία παραφράζει γνωστή παροιμία, με αφορμή το νομοσχέδιο για τον γάμο ομοφύλων.
- «Σαν θέλει ο γαμπρός κι ο γαμπρός, τύφλα να ‘χει ο πεθερός» γράφει ο λογαριασμός του Netflix, εμπλουτίζοντας την ανάρτηση με δύο ουράνια τόξα, σε μια παράφραση της γνωστής παροιμίας «σαν θέλει η νύφη και ο γαμπρός, τύφλα να ‘χει ο πεθερός». Αναμενόμενα, η ανάρτηση έγινε viral, με πολλά σχόλια, με αντιδράσεις και κοινοποιήσεις. Πολλοί ήταν αυτοί που διασκέδασαν με τη χιουμοριστική ανάρτηση, ενώ άλλοι εξέφρασαν τη στήριξή τους στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, αλλά δεν έλειψαν και αρνητικά σχόλια.
Παρά τις πρωτοφανείς αντιδράσεις, σε πολιτικό και σε κοινωνικό επίπεδο, έγινε, τελικά, νόμος του κράτους ο «Γάμος» των ομοφυλόφιλων και νομιμοποιήθηκαν «τα Σόδομα και τα Γόμορρα» της κοιλάδας του Σιδδίμ.
Βεβήλωσαν τον λεγόμενο «Ναό της Δημοκρατίας» όσοι στήριξαν τον νόμο «έκτρωμα», αφού αφαίρεσαν την ταυτότητα του φύλου, της οικογένειας, της θρησκείας και της Πατρίδας.
Κατέλυσαν, βίαια, αξίες και αρχές, πάνω στις οποίες στήθηκαν οι κοινωνίες, παρά την διαφωνία και την προτροπή της Εκκλησίας.
«Άρρεν και θήλυ» έκανε ο Θεός και η φύση, πάνω σ’ αυτό, στηρίζει την αιώνια υπάρξή της.
Η οικογένεια, το κύτταρο της κοινωνίας, γίνεται πρωτίστως από δύο συμπληρωματικά όντα, δηλ. τον άνδρα και την γυναίκα.
Ο Χερένιος Δομένιος, Λατίνος νομικός και στυλοβάτης του Ρωμαϊκού Δικαίου, που έζησε τον 3ο μ.Χ. αιώνα, γράφει πως «Γάμος εστί συνάφεια ανδρός και γυναικός».
Η Ορθοδοξία, στα μυστήρια, λέγει πως «στέφεται ο δούλος και η δούλη του Θεού» και έτσι αυξάνεται και πληθύνεται το ανθρώπινο γένος, ενώ η Ελλάδα είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ Ορθόδοξη χώρα, που ψήφισε νόμο, για τους ομοφυλόφιλους. Είναι ΝΤΡΟΠΗ.
Δεν είχε η κυβέρνηση Μητσοτάκη το θάρρος να κάνει ονομαστική ψηφοφορία και προτίμησε την ηλεκτρονική, νομίζοντας, ότι θα αποφύγει τα … παρατράγουδα της κάλπης. Όλη η κοινωνία γνωρίζει πλέον ποιοι ψήφισαν τον «νόμο» και γιατί τον ψήφισαν.
Παρά ταύτα, κι έτσι, έγινε το λάθος, και οι ψηφίσαντες θετικά είναι 175 κι όχι 176. Οι 77 ψήφισαν ΟΧΙ, παρών είπαν οι 2 και 46 απείχαν της ψηφοφορίας. Μεταξύ των ψηφισάντων, το επαίσχυντο νομοσχέδιο, ήταν και οι (4) βουλευτές των Τρικάλων Σκρέκας, Λιούτας, Παπακώστα και Κοντοτόλη. Να τους χαίρονται όσοι τους ψήφισαν.
Τα γλέντια και οι χοροί στα κέντρα των ομοφυλοφίλων και αλλού, κράτησαν πολύ, λες και ελευθέρωσαν την πατρίδα από τους Τούρκους.
Ακόμα και η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, καταπάτησε τον θεσμικό της ρόλο, κόντεψε να … ξενυχτήσει, μαζί με την Μπακογιάννη, τον Σκέρτσο, τον Πατέλη, τον Βαλιανάτο. Τα γκέι Bar πήραν φωτιά.
Ομαλοί κα ανώμαλοι «συνευοχούντο», και διασκεδάζοντας τον διασυρμό της Οικογένειας, της Ορθοδοξίας και της Πατρίδας.
Το κατάπτυστο νομοσχέδιο, πέρασε με την ψήφο Βουλευτών κι άλλων κομμάτων της Αντιπολίτευσης, σώζοντας έτσι τον Μητσοτάκη από την απώλεια της δεδηλωμένης και την πτώση του.
Δεκανίκια, του καταρρέοντος Πρωθυπουργό, έγιναν οι Κασσελάκης, νυμφευμένος με τον Αμερικανό Τάιλερ, ο Ανδρουλάκης, η Κωνσταντοπούλου και ο ΧαρίτσηςΜε απλά λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, η ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, και η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ξέχασαν ότι είναι αντιπολίτευση και αντί να οδηγήσουν τον Μητσοτάκη στην έξοδο, του έδωσαν το «φιλί της ζωής».
Η όλη διαδικασία ήταν κωμικοτραγική, με μία εξαίρεση, αυτήν του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος είπε τα αυτονόητα, για τον «Γάμο» των ομοφυλοφίλων, δηλ. ότι το νομοσχέδιο αποτελεί ανατροπή του Οικογενειακού Δικαίου.
Κατά την ομιλία του, όμως, ενδεχομένως με υπόδειξη του Μαξίμου, ελάχιστοι ήταν οι βουλευτές της Ν.Δ., που παρέμειναν στα έδρανα. Η συντριπτική πλειοψηφία θέλησε να απαξιώσει τον πρώην Πρωθυπουργό της, με την απουσία.
Πάντως, οι νόμοι και τροποποιούνται και καταργούνται και παγώνουν και κοιμούνται ή όπως έλεγαν οι Σπαρτιάτες «εώμεν τους νόμους καθεύδειν» δηλ. ας αφήσουμε τους νόμους να κοιμηθούν.
Ο «Νόμος» αυτός έφερε μεγάλη αναστάτωση και στα κόμματα, που τον ψήφισαν, παρά τα όσα λέγονται ή φαίνονται.
Ο απολογισμός της επόμενης μέρας είναι βαρύς και αρνητικός, για τους ψηφίσαντες και θετικός για όσους τον καταψήφισαν.
Ο «Γάμος» των ομοφυλοφίλων φέρνει και … πολιτικά… διαζύγια, τα οποία θα καταγραφούν αριθμητικά στις Ευρωεκλογές.
Φαίνεται πως η κοινωνία γυρνά τις πλάτες στις ηγεσίες των κομμάτων, που στήριξαν τον κατάπτυστο «νόμο» που ουσιαστικά στρέφεται κατά της Οικογένειας, η οποία παραδοσιακά, είναι στυλοβάτης της Κοινωνίας, της Εκκλησίας και της Πατρίδας.
Ποιοι απ΄αυτούς, τους γκέι, θα γεννήσουν παιδιά για να στηρίξουν τον στρατό, το κράτος και την υπερχιλιετή ιστορία του Ελληνισμού;
ΚΑΝΕΝΑΣ.
Πέραν τούτου ο Πατέρας και η Μάνα είναι αναντικατάστατοι, και είναι σύμβολα, για πληθώρα λόγων.
Φαίνεται, πως ο Μητσοτάκης, παρά τις θριαμβολογίες και μετά την καταδίκη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, για καταπάτηση των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων στην Ελλάδα, δέχεται επίσημα ή σιωπηλά τα πυρά πολλών στελεχών, της Ν.Δ. και της πλειοψηφίας των πολιτών.
Το σφυροκόπημα, απ΄εδώ και πέρα θα είναι συνεχές και έντονο.
Ούτε ο ίδιος, ούτε τα τρωκτικά του στενού του περιβάλλοντος νιώθουν άνετα, όταν ο «νόμος» πέρασε με … δανεικούς βουλευτές και όταν 51 βουλευτές της Ν.Δ. ήταν αρνητικοί.
Βαρύ το πλήγμα του Πρωθυπουργού, αφού το 1/3 των βουλευτών δεν συντάχθηκε με την πρόταση αυτού του νόμου.
Τα προβλήματα της κοινωνίας δεν είναι ο «γάμος» των γκέι αλλά η ακρίβεια, η αισχροκέρδεια, η εγκληματικότητα, οι φοιτητές, οι εκπαιδευτικοί, οι γεωργοί με τους κτηνοτρόφους και οι υγειονομικοί.
Μεγάλος θόρυβος γίνεται και για το Ιστορικό Λάθος του Σύριζα, του Πασοκ, της Πλεύσης Ελευθερίας και της Νέας Αριστεράς, που με την ψήφο τους έδωσαν πιστοποιητικό, δημοκρατικού φιλελευθέρου, μεταρυθμιστή και προοδευτικού, στον Κυριάκο Μητσοτάκη, που κυβερνά την χώρα στο ρυθμό της πολιτικής Δικτατορίας.
Αυτός είναι υπεύθυνος για όλα, αλλά ταυτόχρονα και ανεύθυνος.
Οι προφάσεις, όσων στήριξαν με την ψήφο τους την Ν.Δ., πέφτουν στο κενό.
Ο Λαός τους επέλεξε, ως Αντιπολίτευση δηλ. να ελέγχουν την κυβέρνηση, αυτός είναι και ο Συνταγματικός ρόλος τους, και όχι να γίνονται Δεκανίκια της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Δεν χρειαζότανε ο «Νόμος», που δίχασε την κοινωνία, και που θα φέρει αλλαγές στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Το Σύμφωνο Συμβίωσης, με μερικές αλλαγές, τακτοποιούσε τα πάντα. Εξάλλου οι ΛΟΑΤΚΙ προσέφυγαν στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και το αίτημά τους απορρίφθηκε γιατί υπάρχει νομοθεσία που προστατεύει τον θεσμό της Οικογένειας και ότι αυτοί δεν αποτελούν οικοκογένεια.
Εάν τα νομοσχέδια, που φέρνει ο Μητσοτάκης, σαν χιονοστιβάδα, δεν τα ψηφίζει το 1/3 της συμπολίτευσης και τα ψηφίζει ο Κασσελάκης, ο Ανδρουλάκης, η Κωνσταντοπούλου και ο Χαρίτσης, τότε γιατί να μην ψηφίσουν οι πολίτες κατ΄ευθείαν τον Μητσοτάκη και να προτιμήσουν αυτούς;
Ο Πρωθυπουργός, που εμμονικά, στήριξε το νομοσχέδιο, παγίδευσε μέρος της αντιπολίτευσης, πήρε «φιλί ζωής» και έφερε επικίνδυνους τριγμούς, στα κόμματα, που τον στήριξαν.
Χωρίς την συνδρομή της Αντιπολίτευσης χάνονταν και η «Δεδηλωμένη» και ο «Νόμος» και η Εξουσία της «Αγίας Οικογένειας».
Η Αντιπολίτευση, που στηρίζει την κυβέρνηση δεν είναι Αντιπολίτευση αλλά Συμπολίτευση και η κοινοβουλευτική Δημοκρατία δεν λειτουργεί έτσι, ενώ ο Πρωθυπουργός που δεν έχει την «δεδηλωμένη» πέφτει, όπως έπεσε και ο Κων/νος Μητσοτάκης όχι για 51 βουλευτές αλλά για ΕΝΑΝ, τον Γιώργο Συμπιλίδη στις 09-09-1993.
Ο Κασσελάκης, ο Ανδουλάκης, η Κωνσταντοπούλου και ο Χαρίτσης δάνεισαν βουλευτές στον Μητσοτάκη, ο οποίος είναι αντιλαϊκός και αντικοινωνικός, σε κάθε του βήμα και δείχνουν πως δεν νοιάζονται για την κοινωνία, που την έκαναν «Ζούγκλα» και «Σουρωτήρι».
Έβαλαν πλάτη σ’ ένα πολιτικό, που ξεθεμελιώνει μια κοινωνία, που πολεμά την Εκκλησία, λέγοντας το «ή παπάς-παπάς ή ζευγάς-ζευγάς», που δεν το είπε ποτέ κανένας άλλος πολιτικός, που κυνηγά τους φοιτητές και που αποδομεί τους Αγρότες και τους κτηνοτρόφους. Επειδή ο Πρωθυπουργός μεγάλωσε στο … Κολωνάκι, δεν γνωρίζει, πως «οι παπάδες είναι και ζευγάδες» και για να γίνει αυτός Πρωθυπουργός χιλιάδες ροσοφόροι, δάσκαλοι και αξιωματικοί έδωσαν το αίμα τους για την Ελευθερία της Ελλάδας.
Πρέπει να καταλάβουν Σύριζα, ΠΑΣΟΚ, Πλεύση Ελευθερίας και Νέα Αριστερά, ότι έγιναν «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» και ξέπλυναν όλα τα ανομύματα και τα εγκλήματα, που διαπράττει ο Μητσοτάκης επί πέντε χρόνια.
Είναι τραγικό, ο Ανδρουλάκης, προχθές στην Βουλή, να καταγγέλει τον Πρωθυπουργό, για τις Υποκλοπές, να μην έχει προσφύγει στην Δικαιοσύνη και να ψηφίζει τον «Γάμο» των Ομοφυλοφίλων, όπως τον έφερε η κυβέρνηση.
Η 15η Φεβρουαρίου είναι μια μαυρή ημέρα, μια αποφράδα ημέρα, για το Ελληνικό κοινοβουλίο, μάλιστα την στιγμή που η χώρα έχει τεράστια προβλήματα εσωτερικά και εξωτερικά και έχει ανάγκη από πολιτικούς που αγαπούν την Ελλάδα, την Θρησκεία και την Οικογένεια.
Ας γνωρίζουν, όμως, όλοι τους, ότι η κοινωνία και η φύση απεχθάνονται «το κενό» και τιμωρούν.
Το πολιτικό… χαρακίρι, θα τους κοστίσει πολύ ακριβά, κι έτσι τώρα αρχίζει το σκληρό «ροκ» για όλους τους.
Μακάρι να μην πληρώσει η Πατρίδα και ο Ελληνικός Λαός τα λάθη του κοινοβουλίου.
Για ποια «Δημοκρατική παράταξη» κάνουν λόγο, όλοι αυτοί οι πολιτικοί, όταν προδίδουν την λαϊκή ετυμηγορία;
Ο Θεός, μπορεί να αργεί αλλά δεν λησμονεί….!
Πάντως, ο … περίφημος «νόμος» του Μητσοτάκη και του Σκέρτσου δεν ικανοποίησε τους τρανσέξουαλ και τώρα αρχίζουν και αυτοί την διεκδίκηση την δικών τους Ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ωχ Θεέ μου, σε τι πολιτικά χέρια παραδώσαμε τα παιδιά μας και σε ποια κοινωνία θα ζήσουν τα εγγόνια μας.
Βάλε, λίγο, το χέρι σου.
Ο γάμος ως ένωση δύο προσώπων διαφορετικού φύλου
«Στο δίκαιό μας, η διαφορά φύλου είναι θεμελιώδης προϋπόθεση τέλεσης γάμου και η έλλειψή της καθιστά τον γάμο ανυπόστατο και αντισυνταγματικό.»
Ως προς το ισχύον δίκαιο: Ο γάμος, πολιτικός ή θρησκευτικός, συνάπτεται στο δίκαιό μας μεταξύ προσώπων διαφορετικού φύλου, αλλιώς είναι ανυπόστατος και δεν έχει έννομες συνέπειες. Κατά τον Άρειο Πάγο, για το στοιχείο της διαφοράς φύλου, θα ληφθεί υπόψη ο αξεπέραστος ορισμός του ιερού Ερέννιου Μοδεστίνου («γάμος εστί ανδρός και γυναικός συνάφεια προς συγκλήρωσιν του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία» = ο γάμος είναι η συνάφεια του άνδρα και της γυναίκας με σκοπό την κοινή πορεία και το μοίρασμα όλου του βίου, συγχρόνως δε η κοινωνία του θείου και ανθρώπινου δικαίου), όπου η διαφορά φύλου αναφέρεται ως στοιχείο της υπόστασης του γάμου. Αυτό δεν αντίκειται στην αρχή της ισότητας και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας που κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα, διότι η αρχή της ισότητας, η οποία αποκλείει χαριστικές ρυθμίσεις ή την αδικαιολόγητη εξομοίωση ανόμοιων καταστάσεων, επιβάλλει την ομοιόμορφη μεταχείριση των προσώπων, τα οποία βρίσκονται κάτω από τις ίδιες και όχι διαφορετικές συνθήκες.
Με άλλα λόγια, η μη αναγνώριση του γάμου μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου είναι δικαιολογημένη, διότι βρίσκονται κάτω από διαφορετικές συνθήκες.
Αλλά και το άρθρο 12 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), σύμφωνα με το οποίο ο άνδρας και η γυναίκα έχουν το δικαίωμα να συνάπτουν γάμο, διακρίνει τη διαφορά φύλου στη σύναψη γάμου.
Kατά το άρθρο 21 § 1 του Συντάγματος, Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους. Η συνταγματική έννοια του γάμου περιορίζεται στα ουσιώδη στοιχεία του που ισχύουν διαχρονικά στην ελληνική κοινωνία και στις θεμελιώδεις αρχές που τον διέπουν στη δική μας έννομη τάξη, άρα πρόκειται για μια μόνιμη συμβίωση δύο προσώπων διαφορετικού φύλου, που συνάπτεται ελεύθερα και κατά ορισμένη διαδικασία και διέπεται από την ισονομία των συζύγων. Ο κοινός νομοθέτης δεν μπορεί να μεταβάλει αυτά τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του γάμου. Δεν συνάγεται μεν απαγόρευση ρύθμισης ελεύθερων ενώσεων, όπως το Σύμφωνο Συμβίωσης, αλλά αυτές δεν θα προστατεύονται από το άρθρο 21 § 1. Ούτε μπορεί να θεσπισθεί νομοθετικά άλλος γάμος από αυτόν που προστατεύει το Σύνταγμα στο άρθρο 21 § 1, διότι αυτό θα ήταν αντισυνταγματικό.
Επομένως στο δίκαιό μας, η διαφορά φύλου είναι θεμελιώδης προϋπόθεση τέλεσης γάμου και η έλλειψή της καθιστά τον γάμο ανυπόστατο και αντισυνταγματικό.
Το παιδί χρειάζεται δύο πρότυπα, του πατέρα και της μητέρας.
Σύμφωνα με το Σύνταγμα και το Οικογενειακό Δίκαιο, μόνο τα ετερόφυλα ζευγάρια δικαιούνται να υιοθετήσουν παιδιά.
Η τεχνητή συγγένεια της υιοθεσίας έχει ως σκοπό να εξασφαλίσει μια οικογένεια στο παιδί. Επιτρέπεται στο δίκαιό μας και σε εγγάμους, αλλά και σε αγάμους. Οι έγγαμοι όμως συνήθως πλεονεκτούν ως υποψήφιοι θετοί γονείς, διότι το συμφέρον του παιδιού εξυπηρετείται καλύτερα, όταν αυτό μεγαλώνει σε οικογένεια με το πρότυπο του πατέρα και της μητέρας. Επιπλέον μόνον στους εγγάμους επιτρέπεται η λεγόμενη κοινή υιοθεσία, δηλαδή να υιοθετήσουν και οι δύο σύζυγοι το ίδιο παιδί.
Συμπέρασμα: Το νομικό πλαίσιο στη χώρα μας αναγνωρίζει μόνον το γάμο μεταξύ προσώπων διαφορετικού φύλου, ο οποίος προστατεύεται από το Σύνταγμα. Η διαφορά φύλου είναι αυτονόητη και θεμελιώδης προϋπόθεση και προστατεύει το συμφέρον των παιδιών με το πρότυπο πατέρα και μητέρας. Θέσπιση γάμου και από πρόσωπα ιδίου φύλου δεν επιβάλλεται από το ευρωπαϊκό δίκαιο, είναι αντισυνταγματική και υποβιβάζει την έννοια του γάμου αντί να την ενισχύει. Με τους θεσμούς ας μην παίζουμε.
Το Σύνταγμα και ο γάμος ομόφυλου ζεύγους
Το Σύνταγμα με περισσότερες από μία διατάξεις αναγνωρίζει και κατοχυρώνει πολλαπλώς δύο φύλα, αναγνώριση και κατοχύρωση που ισχύει και στους θεσμούς του γάμου και της οικογένειας. Η θέσπιση γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου είναι αντισυνταγματική.
Ειδικότερα:
Κατά την πργφ. 1 του άρθρου 1367 του Αστικού Κώδικα: «Ο γάμος τελείται είτε με τη σύγχρονη δήλωση των μελλονύμφων ότι συμφωνούν σ’ αυτό (πολιτικός γάμος) είτε με ιερολογία από ιερέα της ανατολικής ορθόδοξης εκκλησίας ή από λειτουργό άλλου δόγματος ή θρησκεύματος γνωστού στην Ελλάδα». Κατά δε την πργφ. 2 «Οι προϋποθέσεις της ιεροτελεστίας και κάθε θέμα σχετικό με αυτήν διέπονται από το τυπικό και τους κανόνες του δόγματος ή του θρησκεύματος σύμφωνα με το οποίο γίνεται η ιεροτελεστία, εφόσον δεν είναι αντίθετοι με τη δημόσια τάξη».
Από τι δύο ανωτέρω διατάξεις προκύπτουν τα εξής:
Πρώτον, ο γάμος – ως θεσμός – υφίσταται υπό δύο τύπους, τον θρησκευτικό και τον πολιτικό. Η διαζευκτική σύνταξη της διατάξεως αποδεικνύει με τον πλέον σαφή και κατηγορηματικό τρόπο, ότι οι δύο τύποι γάμου είναι ισόκυροι. Αμφότεροι οι τύποι γάμου δηλαδή, ανεξαρτήτως ποιος εκ των δύο επιλέγεται από τους μελλονύμφους, δημιουργούν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις, παρέχοντας το ίδιο πλαίσιο προστασίας. Τούτο σημαίνει, ότι οποιαδήποτε μεταβολή στον έναν εκ των δύο θεσμών, πρέπει να επέρχεται και στον άλλο, διότι σε αντίθετη περίπτωση θα έχουμε διατάραξη της θεσμοθετημένης ισόκυρης σχέσεως.
Δεύτερον, ο γάμος με θρησκευτικό τύπο τελείται συμφώνως προς τους κανόνες του δόγματος ή του θρησκεύματος, συμφώνως προς το οποίο γίνεται η ιεροτελεστία. Αυτό, όσον αφορά στην Ορθόδοξη Εκκλησία, σημαίνει, ότι η ιεροτελεστία γίνεται συμφώνως προς τους ιερούς κανόνες και το δόγμα της, μη προβλεπομένης ουδεμίας παρεκκλίσεως εξ αυτών.
Για λόγους πρακτικούς, θα εξετάσω πρώτα τον γάμο με τον θρησκευτικό τύπο ως χρονικώς αρχαιότερο και στη συνέχεια τον γάμο με τον πολιτικό τύπο.
Κατά το άρθρο 3 του Συντάγματος, κατοχυρώνονται συνταγματικώς οι ιεροί κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η κατοχύρωση αυτή, κατά μία άποψη περιλαμβάνει το σύνολο των ιερών κανόνων, ανεξαρτήτως αν οι κανόνες αυτοί ρυθμίζουν ζητήματα δογματικής τάξεως, κανονικής τάξεως ή ηθικής τάξεως.
Κατά άλλη άποψη – ιδίως υποστηριζόμενη από το Συμβούλιο της Επικρατείας – η συνταγματική κατοχύρωση περιλαμβάνει πλήρως μεν τους ιερούς κανόνες που αφορούν στο δόγμα (Όροι), από δε τους υπολοίπους, περιλαμβάνει μόνον όσους αφορούν σε θεμελιώδεις θεσμούς διοικήσεως της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αν και η άποψη μου είναι, ότι το άρθρο 3 του Συντάγματος, άλλως μη ορίζοντος, κατοχυρώνει – λόγω της γενικής αναφοράς του στους ιερούς κανόνες – όλους του ιερούς κανόνες, εξαιρουμένων αυτών που έρχονται σε αντίθεση με κάποια συνταγματική διάταξη.
Παρά ταύτα, εγώ θα λάβω υπόψιν την δεύτερη άποψη, την θεωρητικώς δυσμενέστερη για την Εκκλησία της Ελλάδος. Υπό αυτήν την προϋπόθεση, από τη στιγμή που ο γάμος είναι ένα εκ των επτά μυστηρίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που συνιστούν το θεμέλιο του δόγματος της, τεκμαίρεται σαφώς, ότι συνδέεται στερεώς με το δόγμα, ως αδιάσπαστο τμήμα αυτού, και κατά συνέπεια οι ιεροί κανόνες που ρυθμίζουν τα περί γάμου θέματα, κατοχυρώνονται στην ολότητά τους από το Σύνταγμα και ειδικότερα το άρθρο 3 αυτού.
Η κατοχύρωση αυτή περιλαμβάνει – μεταξύ άλλων – και το ουσιώδες στοιχείο του γάμου, που είναι για την Ορθόδοξη Εκκλησία η σύζευξη, η ένωση, ανδρός και γυναικός. Με άλλες λέξεις, το Σύνταγμα μέσω του άρθρου 3 κατοχυρώνει συνταγματικώς τον θρησκευτικό γάμο μεταξύ: α) δύο ατόμων και β) εκ των οποίων το ένα είναι άνδρας και το άλλο είναι γυναίκα, όπως προβλέπουν οι συνταγματικώς κατοχυρωμένοι σχετικοί ιεροί κανόνες.
Συμπερασματικώς, όσον αφορά στον γάμο θρησκευτικού τύπου, το Σύνταγμα διά του άρθρου 3 κατοχυρώνει όχι μόνο την τέλεση του συμφώνως προς το δόγμα και τους ιερούς κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας – το οποίο προβλέπει η το άρθρο 1367 του Αστικού Κώδικα – αλλά το σημαντικότερο κατοχυρώνει τον γάμο αυτόν ως ένωση δύο προσώπων εκ των οποίων το ένα είναι άνδρας και το άλλο γυναίκα, ήτοι ως ένωση δύο ατόμων διαφορετικού φύλου.
Η κατοχύρωση αυτή μέσω του άρθρου 3 του Συντάγματος , είναι δεσμευτική – κατά παγία θέση των συνταγματολόγων – αμφιμερώς, δηλαδή δεσμεύει τόσο την Εκκλησία όσο και την Πολιτεία. Συνεπώς, η μεν Εκκλησία υποχρεούται να τελεί γάμο θρησκευτικού τύπου μόνο μεταξύ δύο ατόμων διαφορετικού φύλου, η δε Πολιτεία δεν μπορεί να θεσπίσει γάμο θρησκευτικού τύπου της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που να επιτρέπει γάμο μεταξύ περισσοτέρων των δύο προσώπων ή μεταξύ δύο μεν προσώπων αλλά του ιδίου φύλου.
Τα παραπάνω ίσως για μερικούς φαντάζουν αυτονόητα αλλά δεν είναι. Αντιθέτως, είναι ιδιαιτέρως σημαντικά, αν λάβουμε υπόψιν, ότι το ισόκυρο των δύο τύπων γάμου και η βασική συνέπεια αυτού, που είναι το ταυτόσημο πλαίσιο προστασίας, καθιστούν μη επιτρεπτή την μονομερή μεταβολή του ενός εκ των δύο τύπων.
Διότι, αφού ο γάμος θρησκευτικού τύπου τελείται υποχρεωτικώς μεταξύ δύο προσώπων διαφορετικού φύλου, δεν μπορεί μονομερώς να μεταβληθεί το περιεχόμενο του γάμου πολιτικού τύπου, ως ένωση δύο προσώπων και του ιδίου φύλου, καθόσον στην περίπτωση αυτή θα διαταραχθεί το «ισοζύγιο» της ισότιμης και για τους δύο τύπους γάμου νομικής αντιμετωπίσεως και παρεχόμενης προστασίας, που προκύπτει από το θεσμοθετημένο «ισόκυρο» των δύο αυτών τύπων γάμου.
Άρα, ο συνταγματικώς κατοχυρωμένος τύπος του θρησκευτικού γάμου, σε συνδυασμό με την πρόβλεψη του έλληνα νομοθέτη (άρθρο 1367 Αστικού Κώδικα) καθιστά από την δική του πλευρά απαγορευτική την μονομερή μεταβολή του γάμου πολιτικού τύπου.
Ως προς τον γάμο πολιτικού τύπου, θέλω να επισημάνω τα εξής:
Κατά τον γνωστό στον νομικό κόσμο ορισμό του γάμου του Ρωμαίου νομοδιδασκάλου Μοδεστίνου: «Γάμος εστί συνάφεια ανδρός και γυναικός, συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία» (Nuptiae sunt conjunctio maris et feminae, consortium omnis vitae, divini et humani juris communicatio).
Από τον ανωτέρω ορισμό, προκύπτουν τουλάχιστον δύο σημαντικά στοιχεία. Το πρώτο στοιχείο είναι, ότι ο γάμος είναι συνάφεια δύο και όχι περισσοτέρων προσώπων. Συνεπώς, κατά τον ορισμό του Μοδεστίνου, ο οποίος σημειωτέον γίνεται αποδεκτός μέχρι αυτή την στιγμή που μιλάμε, γάμος νοείται μόνο μεταξύ δύο προσώπων. Πολυμερής σχέση, που να χαρακτηρίζεται γάμος, αποκλείεται.
Το δεύτερο στοιχείο είναι, ότι ο γάμος συνδέει έναν άνδρα και μία γυναίκα. Άρα, κατά τον ανωτέρω ορισμό, που επαναλαμβάνω ισχύει μέχρι και σήμερα, γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου δεν νοείται.
Για τον λόγο αυτόν άλλωστε, και η νομική διασφάλιση της κοινής ζωής ατόμων του ιδίου φύλου ονομάσθηκε σύμφωνο συμβίωσης και υπήχθη σε διαφορετικό καθεστώς ορολογικού και νομικού προσδιορισμού.
Ουσιαστικώς, η θέσπιση του συμφώνου συμβιώσεως συνιστά σιωπηρή αλλά ρητή αποδοχή, ότι ο θεσμός του γάμου και η ομόφυλη σχέση δεν είναι συμβατά μεταξύ τους.
Ο ορισμός αυτός του Μοδεστίνου – όπως προανέφερα – διαπερνά το Οικογενειακό Δίκαιο μέχρι και σήμερα που μιλάμε, αποτέλεσε και αποτελεί δε την βάση για το νομοθετικό πλαίσιο του θεσμού του γάμου και για τις εξ αυτού απορρέουσες ρυθμίσεις των επιμέρους θεμάτων, που αναφύονται από τον θεσμό αυτόν.
Μεταξύ δε των θεμάτων αυτών είναι και η διαφορετική σε τρόπο ρυθμίσεως θεσμοθέτηση ενός άλλου τρόπου συνυπάρξεως, του συμφώνου συμβιώσεως.
Ο ανωτέρω ορισμός του Μοδεστίνου και το επ’ αυτού δομημένο Οικογενειακό Δίκαιο αποτέλεσε και την βάση για τη θεσμοθέτηση του άρθρου 21 πργφ. 1 του ισχύοντος Συντάγματος, κατά το οποίο: «Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους».
Το δεδομένο αυτό είναι μάλλον αυτονόητο, αφού κατά την ψήφιση της σχετικής συνταγματικής διατάξεως τον ορισμό αυτόν είχε υπόψιν του και ο συντακτικός νομοθέτης.
Κατόπιν των ανωτέρω, προκύπτει, ότι κατά την αντίληψη του συντακτικού νομοθέτη ως γάμος νοείται σαφώς η ένωση δύο ατόμων διαφορετικού φύλου. Αυτή, λοιπόν, η αντίληψη υπήρξε και ο «οδηγός» για την σύνταξη και τελικά ψήφιση του άρθρου 23 του Σχεδίου Συντάγματος και νυν άρθρου 21 του ισχύοντος Συντάγματος.
Και από τη στιγμή, που τόσο από το «γράμμα» της διατάξεως του άρθρου 21 πργφ. 1 όσο και από το «πνεύμα» αυτής προκύπτει σαφώς, ότι η διάταξη αυτή συνιστά έκφραση και αποτύπωση της αντιλήψεως, που ίσχυε κατά την ψήφιση της διατάξεως, ότι δηλαδή γάμος είναι η συνάφεια δύο προσώπων διαφορετικού φύλου, οποιαδήποτε ερμηνεία του άρθρου 21 πργφ. 1 του Συντάγματος με σκοπό την διεύρυνση του περιεχομένου του όρου «γάμος», είναι αλυσιτελής. Άλλωστε, ερμηνεία χρειάζεται, όταν υπάρχει κενό ή ασάφεια νόμου, όχι όταν υπάρχει νόμος και είναι και σαφής.
Περαιτέρω, όπως προκύπτει από τις προαναφερθείσες απόψεις, ο συντακτικός νομοθέτης είχε υπόψιν του κατά την ψήφιση του άρθρου 23 (νυν 21) την αρχή της ισότητας, όπως κατοχυρώνεται στο άρθρο 4 του Συντάγματος (το οποίο είχε εγκριθεί κατά τη συζήτηση του άρθρου 23 (νυν 21), κατά το οποίο (πργρ. 2): «Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις». Το δίπολο αυτό της αρχής της ισότητας μεταξύ των δύο φύλων (Έλληνας – Ελληνίδα) αποτέλεσε και την βάση για την μεταρρύθμιση μεταξύ άλλων και του Οικογενειακού Δικαίου με τον ν. 1329/1983, όπου γίνεται σαφής αναφορά σε «πατέρα» και «μητέρα», υπό την έννοια δύο ανθρώπων διαφορετικού φύλου.
Είναι, λοιπόν, σαφές και ξεκάθαρο, ότι το Σύνταγμα με περισσότερες από μία διατάξεις αναγνωρίζει και κατοχυρώνει πολλαπλώς δύο φύλα, αναγνώριση και κατοχύρωση που ισχύει και στους θεσμούς του γάμου και της οικογένειας. Συνταγματικό κριτήριο (άρθρα 3, 4 και 21) για τον έγκυρο γάμο, ανεξαρτήτως του τύπου που ακολουθείται για την τέλεση του (θρησκευτικός ή πολιτικός) είναι η σύζευξη να ενώνει δύο ανθρώπους διαφορετικού φύλου, αποκλειομένων των περιπτώσεως συζεύξεως:
α) περισσοτέρων των δύο ανθρώπων στο πλαίσιο μίας έγγαμης σχέσεως και
β) δύο μεν ανθρώπων αλλά του ιδίου φύλου.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, η θέσπιση γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου είναι αντισυνταγματική.
Ο νομοθέτης έχει απεριόριστες δυνατότητες, περιορισμένες όμως από το Σύνταγμα.
Η προστασία και οι ανάγκες των παιδιών των ομόφυλων οικογενειών που ήδη υπάρχουν,
μπορούν να καλυφθούν άνετα με τροποποίηση του Συμφώνου Συμβίωσης.
Δεν χρειάζονται ούτε γάμοι, ούτε τεκνοθεσίες, ούτε να αλλάξουμε την φύση, ούτε τα ήθη και τα έθιμα
της χώρας μας, ούτε να κάνουμε το άσπρο μαύρο γιατί έτσι κι αλλιώς, δεν γίνεται αυτό.
* Ο Ερέννιος Μοδεστίνος, * του καταρρέοντος Πρωθυπουργού, * ο Κασσελάκης, * ο Ανδρουλάκης
* οικογένεια