Τάνια Τσανακλίδου – «Θλίβομαι όταν βλέπω ζευγάρια αφοσιωμένα στην οθόνη»

Μια γενναιόδωρη αναδρομή σε ολόκληρη την πορεία της θα κάνει η Τάνια Τσανακλίδου στη σκηνή του Ωδείου Ηρώδου Αττικού στις 14 Ιουλίου, σε μια ξεχωριστή βραδιά με τίτλο «50 καλοκαίρια και χειμώνες» και εκλεκτούς καλεσμένους. Με αφορμή αυτή την πολυαναμενόμενη συναυλία η σπουδαία ερμηνεύτρια μίλησε στο «Βήμα» για τον εθισμό μας με τα κινητά, την αξία της ομορφιάς και τη γαλήνη ως ζητούμενο. Κυρία Τσανακλίδου, ετοιμαζόμουν να σας ρωτήσω για τα 50 χρόνια σας στο τραγούδι λέγοντας τη λέξη καριέρα, όμως η αλήθεια είναι ότι εσείς ποτέ δεν μπήκατε σε λογική καριέρας, έτσι δεν είναι; «Ποτέ μου. Και αυτό φαίνεται από όλη μου την πορεία. Ό,τι έκανα στη ζωή μου γενικώς, το έκανα επειδή το ήθελα πάρα πολύ. Και τα κίνητρά μου ήταν πολύ διαφορετικά από τα κίνητρα ενός επαγγελματία. Ήταν καθαρά συναισθηματικά. Αυτή είναι η φύση μου. Έτσι έζησα τη ζωή μου και έτσι συνεχίζω να τη ζω.

• Όταν, ας πούμε, έφτιαξα το σπίτι στο χωριό, στο Πήλιο, αποφάσισα ότι δεν πρέπει να δουλεύω πολύ, γιατί είμαι πολύ ευτυχισμένη μέσα στη φύση. Αυτό δεν θα το κάνει ένας άνθρωπος που σκέφτεται την καριέρα. Κοιτάζοντας όμως τη ζωή μου, το μόνο πράγμα για το οποίο μετανιώνω, που έχει να κάνει με την τέχνη μου και με τη δουλειά μου, είναι που δεν έβαλα ποτέ τον κώλο μου κάτω να μάθω ένα μουσικό όργανο. Δεν είχα αυτή την αυτοπειθαρχία, ενώ τόσο πολύ το θαυμάζω στους άλλους. Δηλαδή, νομίζω ότι, αν υπάρχει άλλη ζωή και δεύτερη ευκαιρία, από την τσατίλα μου θα γεννηθώ μουσικός. Και πολυοργανίστας κιόλας». «Με στενοχωρεί πάρα πολύ ο τρομερός χώρος που έχουμε δώσει από τη ζωή μας στο κινητό μας. Όχι μόνο γιατί με ενοχλεί στη δουλειά. Στενοχωριέμαι πολύ όταν βλέπω μια παρέα, ας πούμε, να κάθεται σε ένα καφενείο ή σε ένα εστιατόριο και να είναι ο καθένας στο κινητό του και στην ουσία να μην υπάρχει ο ένας για τον άλλον. Θλίβομαι όταν βλέπω ζευγάρια αφοσιωμένα στην οθόνη – να μην κουβεντιάζουν ή να μην κοιτάζουν μαζί το ίδιο πράγμα. Και θεωρώ ότι έτσι κατά έναν τρόπο έχουμε μπει σε μια φάση όπου ουσιαστικά αρνούμαστε να ζήσουμε. Αρνούμαστε να έχουμε εμπειρίες. Αρνούμαστε να σχετιστούμε με οτιδήποτε. Και αυτό είναι θλιβερό, γιατί οδηγεί τον άνθρωπο σε ένα πολύ βαθύ και σκοτεινό λαγούμι».