Συγκλονίζει ο Χάρης Εμμανουήλ – «Πονούσε πάρα πολύ και ο θάνατος ήρθε λυτρωτικά για εκείνον»

Σε μια εξομολόγηση ψυχής προχώρησε ο Χάρης Εμαννουήλ στην εφημερίδα On Time και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου με αφορμή το νέο του θεατρικό εγχείρημα. Ανάμεσα σε άλλα, δε, ο έμπειρος ηθοποιός αναφέρθηκε με τρυφερότητα στη δύσκολη διαχείριση των απωλειών τόσο των γονιών του όσο και του αδελφού του.

Πως ήταν η ζωή σας με τον αδελφό σας, τον παραολυμπιονίκη Χρήστο Αγγουράκη, ο οποίος καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο από 22 χρονών λόγω ενός ατυχήματος;

Ο Χρήστος ήταν σπουδαίος. Ξέρεις πόσες μάνες καλούσαν τον Χρήστο γιατί τα παιδιά τους, που ήταν ΑΜΕΑ, δεν ήθελαν να βγουν έξω; Πήγαινε ο Χρήστος, τους μιλούσε και σιγά σιγά το αντιμετώπιζαν. Έβλεπαν ότι έφερνε μετάλλια, αγωνιζόταν και έπαιρναν θάρρος. Τον καλούσαν σε σχολεία και έκανε ομιλίες. Στο Περιγιάλι Κορινθίας, όπου έμενε τα τελευταία χρόνια, η αδελφή του Παύλου Ορκόπουλου είχε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα. Πήγε και έπαιξε, ήταν πολύ καλός και σαν ηθοποιός.

Σκηνοθέτησε κι ένα έργο του Μολιέρου. Σε κουβέντες που κάναμε, μου είχε πει: «Αδελφέ μου, μου πήρε ενάμιση χρόνο να το «χωνέψω» και να πω «δεν έχω πόδια, τα πόδια μου είναι αυτές οι δυο ρόδες». Πράγματι, το είχε πάρει απόφαση. Δεν τον εμπόδισε η αναπηρία του να γίνει ολυμπιονίκης, να βγαίνει έξω, να διασκεδάζει, παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια, απέκτησε ένα γιο, δυο εγγόνια, πήγαινε παντού. Πήγαινε διακοπές μόνος του και έκανε κάμπινκ. Πήρα μαθήματα ζωής από τον Χρήστο. Μου έλεγε: «Σιγά μην κάτσεις να στεναχωρηθείς γιατί σε άφησε μια κοπέλα ή γιατί έχασες έναν ρόλο, τη στιγμή που ξυπνάς, βγαίνεις έξω και ο ήλιος χαϊδεύει όλα τα μέλη του κορμιού σου. Είναι δυνατόν;». Αυτή τη δύναμη και την αισιοδοξία, ο Χρήστος τις πέρασε παντού.

Αυτή ήταν η πιο δύσκολη απώλεια της ζωής σας:

Ναι, όπως και της μητέρας μου τρεις μήνες πριν «φύγει» ο Χρήστος. Αλλά η μάνα μας ήταν 93 χρονών. Ο πατέρας μας ταλαιπωρήθηκε από τον καρκίνο. Πονούσε πάρα πολύ και ο θάνατος ήρθε λυτρωτικά για εκείνον. Ο θάνατος του Χρήστου – από καρκίνο κι αυτός – μας στοίχισε πάρα πολύ, γιατί είχε παλέψει από 22 χρονών που έπαθε το ατύχημα, αλλά δεν μας άφησε ποτέ να αισθανθούμε ότι ήταν διαφορετικός από εμάς. Δεν το έβαλε κάτω. Έκανε ταξίδια. Έφτασε μέχρι την Τεχεράνη με μια νταλίκα, παρέα με έναν φίλο του νταλικέρη από την Κατερίνη.