Σπύρος Πώρος -“Αυτή ήταν η μόνη πυξίδα στη ζωή μου, ακόμα και όταν όλα έδειχναν λάθος”

Οι ιστορίες που κρύβονται πίσω από μια φωτογραφία του θα έφταναν για να γράψουν αρκετά μυθιστορήματα, αλλά για την ώρα αρκούν για να διανθίσουν την πρώτη μεγάλη αναδρομική έκθεσή του, με τίτλο «Αποτύπωμα 30», που φιλοξενείται έως τις 21 Δεκεμβρίου στο Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας.

Ο λόγος για τον Σπόρο Πώρο που έχει φωτογραφίσει, μεταξύ άλλων, από διάσημους όπως τον Σαρλ Αζναβούρ και τον Χάρβεϊ Καϊτέλ μέχρι την Κίρα Νάιτλι, τα περίφημα μπαλέτα της Κούβας και τις άγριες φυλές των Μαορί

«Αυτή ήταν η μόνη πυξίδα στη ζωή μου, ακόμα και όταν όλα έδειχναν λάθος. Η τέχνη που επικοινωνεί με τον βαθύτερο κόσμο μας και αποκαλύπτει την ανθρωπιά μας. Γι’ αυτό αποκαλώ τις φωτογραφίες μου ανθρωπογεωγραφίες, καθώς προσπαθώ να αποτυπώσω όσο μπορώ την ψυχοσύνθεση κάθε ανθρώπου. Εκεί εστιάζω αφού δεν μου λέει τίποτα η φωτογραφία, όσο άρτια και αν είναι τεχνικά, αν είναι άψυχη. Ευτυχώς είχα την τύχη στη Νέα Υόρκη να έχω αρκετούς βοηθούς, ώστε να μπορώ να εστιάζω στο κεντρικό κομμάτι που είναι για μένα ο άνθρωπος».

Τα πράγματα δεν ήταν, όμως, πάντα τόσο εύκολα. Όπως τότε που κλότσησε κυριολεκτικά τρελά χρήματα στο απόγειο της καριέρας του ως μοντέλου, που του χάρισε τη συνεργασία με κορυφαίους οίκους μόδας-Chanel, Hugo Boss, Sonia Rykiel κ.ά.- για να δηλώσει στην έκπληκτη ατζέντισσά του ότι πάνω από όλα είναι φωτογράφος. Όλα στη ζωή του ήταν πάντα ακραία αφού όταν πρωτοπήγε στο Λονδίνο, στα 19 του χρόνια, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του, βρέθηκε να κοιμάται σε παγκάκια και σε εγκαταλελειμμένα σπίτια που στάμπαρε ότι ήταν κλειστά με κορδέλες ως σκηνικά φόνων! Αλλά δεν το μετάνιωσε: «Γιατί αν έμενα στην Αθήνα και κέρδιζα σε εκείνον τον μοιραίο αλλά στημένο αγώνα τελικού στο τζούντο, θα είχα γίνει ένας απλός δάσκαλος της Γυμναστικής Ακαδημίας» Αντιθέτως, γυρνώντας όλο τον κόσμο ως περίοπτο μοντέλο των κορυφαίων πρακτορείων Wilhelmina και Select έζησε στο πικ όλα όσα άλλοι δεν τολμούσαν καν να φανταστούν. Αλλά για εκείνον η καλύτερη στιγμή ήταν όταν μπορούσε να αποθανατίσει ό,τι βάλει ο νους με τη μικρή του Kodak G1.

«Την τέχνη τη συνδέω πάντα με το συναίσθημα και με όλον αυτό τον πλούτο των συναισθηματικών αναδράσεων που γεννά ένα έργο. Εφόσον ένα έργο δημιουργεί έντονα συναισθήματα -και όχι σοκ, γιατί καλύπτει το γνήσιο συναίσθημα- και καταφέρνει να αποτυπώσει κάτι που προκαλεί ανάλογες αναδράσεις, τότε είναι τέχνη. Δεν είναι, επομένως, κάτι ανεξήγητο». Ούτε η ομορφιά, όπως λέει, «είναι κάτι απλό – και ας λέει ο Αριστοτέλης ότι είναι αυταπόδεικτη. Έχω δει ανθρώπους που μπορεί να μην είναι συμμετρικοί με την κλισέ, αυστηρή έννοια, αλλά είναι όμορφοι εσωτερικά και εξωτερικά. Γιατί έχουν μάθει να τοποθετούνται στον κόσμο. Είχα την τύχη να φωτογραφίσω τέτοιους ανθρώπους», καταλήγει, λέγοντας ιστορίες για τον κιθαρίστα των Animals Χίλτον Βάλενταιν, που τον έπεισε να φωτογραφηθεί γυμνός μαζί με τη γυναίκα του, με το ταλαιπωρημενο σώμα και το τουρμπάνι των Σιχ στο κεφάλι.