Πριγκίπισσα Νταϊάνα – Δέκα ημέρες πριν πεθάνει, αποκάλυψε τι μετάνιωσε πραγματικά στη ζωή της

Μόλις δέκα ημέρες πριν φύγει από τη ζωή, η πριγκίπισσα Νταϊάνα φέρεται να μοιράστηκε με μια στενή της φίλη μια πικρή και ειλικρινή σκέψη σχετικά με τη διάσημη συνέντευξή της στο Panorama.

Όπως αποκάλυψε η Rosa Monckton, η Νταϊάνα ένιωθε ότι το μεγαλύτερο βάρος δεν ήταν οι προσωπικές αποκαλύψεις για τη ζωή της ή τον χωρισμό της, αλλά η επίδραση που είχε στα δύο της παιδιά, τον William και τον Harry, τότε μόλις 15 και 12 ετών.

Η Νταϊάνα είχε παραδεχτεί πως η συνέντευξη ήταν ένας τρόπος να διαχειριστεί την πίεση και την ένταση του διαζυγίου της. Η ευθραυστότητά της την έκανε ιδιαίτερα ευάλωτη απέναντι στον δημοσιογράφο Martin Bashir, και η ίδια συνειδητοποίησε αργότερα ότι η επιλογή της αυτή είχε αφήσει σημάδια στα αγόρια της. Σύμφωνα με τη Monckton, η Diana ένιωσε τύψεις για τον πόνο που προκάλεσε στους William και Harry, καθώς ήθελε πάντα να τους προστατεύσει.

Η συνέντευξη του 1995 παραμένει ιστορική, καθώς εκατομμύρια τηλεθεατές παρακολούθησαν τις προσωπικές αποκαλύψεις της για τον γάμο της με τον πρίγκιπα Charles και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, όπως η βουλιμία. Η Νταϊάνα είχε μιλήσει ανοιχτά για την παρουσία τρίτου προσώπου στο γάμο της, αναφερόμενη στη σχέση του Charles με την Camilla Parker Bowles, σε μια εποχή όπου το διαζύγιο τους ήταν ήδη γεγονός.

Πριν από μερικά χρόνια, μια έρευνα αποκάλυψε ότι ο δημοσιογράφος είχε χρησιμοποιήσει παραπλανητικές μεθόδους για να πάρει τη συνέντευξη, προκαλώντας νέο κύμα αντιδράσεων. Το BBC ζήτησε δημόσια συγνώμη και δεσμεύτηκε να μην προβάλει ξανά την εκπομπή, ενώ οι πρίγκιπες William και Harry έχουν μιλήσει ανοιχτά για τον πόνο που τους προκάλεσε, αναδεικνύοντας τον βαθύ αντίκτυπο που είχε στη ζωή τους και στη σχέση τους με τη μητέρα τους.

Η Rosa Monckton τόνισε πως η Νταϊάνα κρατούσε μέσα της όλα όσα είχε ζήσει και ένιωθε τύψεις για τον αντίκτυπο στη ζωή των παιδιών της. Η συνέντευξη, αν και ιστορική, φέρει έναν προσωπικό πόνο που συνόδευσε την πριγκίπισσα μέχρι το τέλος της ζωής της, αφήνοντας στα παιδιά της την πρόκληση να διαχειριστούν τα τραύματα και την αναγνωρισιμότητα ενός δημόσιου δράματος που δεν επέλεξαν.