Τέσσερα χρόνια συμπληρώνονται, σήμερα, από εκείνο το πρωινό της 2ας Σεπτεμβρίου του 2021 που ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Αρχάγελλος της ελληνικής μουσικής και το εθνικό σύμβολο των αγώνων για την Ελευθερία, πέταξε για το ταξίδι προς την αιωνιότητα.
- Κι όμως, ειδικά φέτος, η παρουσία του μοιάζει να είναι πιο έντονη από ποτέ μέσα από τις πολυάριθμες εκδηλώσεις που διοργανώνονται σε ολόκληρη τη χώρα με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη γέννησή του. Πολλές από αυτές με πρωτοβουλία και υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της κόρης του Μαργαρίτας Θεοδωράκη, η οποία έχει αφιερώσει τη ζωή της στο ιερό χρέος της διάσωσης και διάδοσης του τεράστιου και ανεκτίμητου μουσικού έργου του κορυφαίου Ελληνα συνθέτη.
«Ο πατέρας μου έζησε ολόκληρη τη ζωή του βάζοντας πάνω απ’ όλα το χρέος του για τους αγώνες για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία. Το δικό μου χρέος ζωής είναι να συνεχίσω το έργο του. Με τη Λαϊκή Ορχήστρα “Μίκης Θεοδωράκης” είμαστε σαν ιεραπόστολοι. Ταξιδεύουμε τη μουσική του σε όλη την Ελλάδα και απ’ άκρη σ’ άκρη του κόσμου», εξομολογείται στο «ΘΕΜΑ» η Μαργαρίτα Θεοδωράκη, ενώ αναφερόμενη στο βάρος της τεράστιας μουσικής κληρονομιάς που καλείται να διαχειριστεί δηλώνει με νόημα: «Δεν με αγχώνει το γεγονός ότι έχω αναλάβει να διαχειρίζομαι και να μεταλαμπαδεύω μια τόσο βαριά μουσική κληρονομιά. Δεν είναι βάρος για μένα, είναι γιορτή, πανηγύρι. Παρ’ όλα αυτά, αντιμετωπίζουμε δυσκολίες γιατί σήμερα δεν υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για το καλό τραγούδι. Οι περισσότεροι διοργανωτές προτιμούν τις φίρμες της εποχής. Δεν λέω βέβαια ότι δεν υπάρχουν αξιόλογοι νέοι καλλιτέχνες. Φυσικά και υπάρχουν – και κάνω προσπάθειες να έρθω σε επαφή μαζί τους για να τραγουδήσουν τα τραγούδια του Μίκη».
- Η σχέση της Μαργαρίτας με τον πατέρα της υπήρξε διαχρονικά στενή, αδιάκοπη και έντονη. Δεδομένου ότι ο Μίκης Θεοδωράκης δεν αποχωριζόταν ποτέ την οικογένειά του -έπαιρνε μαζί του την αγαπημένη του σύζυγο Μυρτώ και τα δύο παιδιά του ακόμη και στην εξορία όταν του δινόταν η δυνατότητα- η ζωή της ήταν πάντα πλημμυρισμένη από τις νότες της μουσικής του και συνοδευόταν από όλα εκείνα τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα στα οποία εκείνος πρωταγωνίστησε αγωνιζόμενος για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία. «Μεγαλώσαμε δίπλα του και η ένταση, οι διώξεις, οι συλλήψεις, η εξορία ήταν για μας τα παιδιά του μια καθημερινή πραγματικότητα. Εκείνος, όμως, μας έμαθε από πολύ νωρίς να μη φοβόμαστε, να διώχνουμε τον φόβο και να είμαστε δυνατοί όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες που αντιμετωπίζουμε», εξηγεί η ίδια αποκαλύπτοντας τον σημαντικό αντίκτυπο που είχε στη ζωή και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα της ο Μίκης, ο πατέρας και ο αγωνιστής.
Πόσο δύσκολο είναι άραγε να συνηθίσει κανείς τη φυσική απουσία μιας τόσο σημαντικής προσωπικότητας στο πλευρό της οποίας πορεύτηκε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του; Πώς κύλησαν για τη Μαργαρίτα Θεοδωράκη τα τέσσερα αυτά χρόνια; «Η απώλεια του γονιού είναι για όλους τους ανθρώπους μια μεγάλη πληγή. Είμαστε φτιαγμένοι όμως έτσι από τη φύση ώστε να μπορούμε να διαχειριζόμαστε αυτόν τον αποχωρισμό, να φεύγει ο πόνος με το πέρασμα του χρόνου και να μένουν οι γλυκές αναμνήσεις. Πολλά μου λείπουν από τον μπαμπά, συνέχεια τον σκέφτομαι. Οταν είμαι στις συναυλίες σηκώνω τα μάτια ψηλά στον ουρανό και νιώθω πως μας βλέπει και μας ακούει. Πώς είναι δυνατόν να μη σου λείπει ένας τόσο ξεχωριστός άνθρωπος, μια τέτοια μοναδική προσωπικότητα; Φυσικά και όσο ζούσε διαφωνούσαμε σε πολλά πράγματα και τσακωνόμασταν, όπως συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες – είχαμε, βλέπετε, και οι δύο δυναμικό χαρακτήρα. Αλλά ο άνθρωπος αυτός ήταν τόσο ευλογημένος, τόσο ταλαντούχος, τόσο μεγάλος αγωνιστής και μπροστάρης που δεν μπορούσες να μην τον θαυμάζεις, να μην τον λατρεύεις».
GIPHY App Key not set. Please check settings