Η απουσία των ευεργετημένων και η πικρία του Κοκλώνη στην κηδεία του πατέρα του

Τώρα που πέρασαν τα εννιάμερα του πατέρα του… μπορώ να γράψω. Τον γνώριζα καλά τον Δημήτρη Κοκλώνη. Δεν άφηνε ποτέ τον Νίκο απο κοντά του. Διαρκώς βρισκόταν στις εταιρείες του… στις εγκαταστάσεις του πάντα με ένα χαμόγελο και μια γαλήνη. 

• Ο Νίκος περνάει μια ακόμη δύσκολη περιόδο στην ζωή του. Αυτή την φορά όχι για κάτι αναστρέψιμο. Όπως οι εταιρείες και η πορεία του στον χώρο της αγοράς. Αλλά εξαιτίας του θανάτου του πατέρα του, Δημήτρη, ενός ανθρώπου που υπήρξε κεντρικό πρόσωπο στην καθημερινότητά του μέχρι την τελευταία στιγμή.

Ο Δημήτρης δεν ήταν απλώς ο πατέρας του παραγωγού και παρουσιαστή. Για τον Νίκο, αποτελούσε στήριγμα ζωής, πηγή καθοδήγησης και έναν άνθρωπο στον οποίο εμπιστευόταν τις πιο ευάλωτες σκέψεις του. Η σχέση τους ξεπερνούσε τα συνηθισμένα. Ήταν δεμένοι με έναν ιδιαίτερο τρόπο, με τον Νίκο να επηρεάζεται βαθιά από τη σκέψη και τη στάση ζωής του πατέρα του.

• Ο Δημήτρης είχε έναν δίκαιο τρόπο να βλέπει τα πράγματα και ο γιος του τον εμπιστευόταν απόλυτα. Πέρα από την οδύνη της απώλειας, αυτό που επιβάρυνε ακόμα περισσότερο την ψυχολογική κατάσταση του Νίκου Κοκλώνη ήταν η στάση κάποιων ανθρώπων που δεν στάθηκαν δίπλα του.

Παρά το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς είχαν επωφεληθεί από τη βοήθειά του, απουσίαζαν τόσο την ημέρα της κηδείας όσο και στις δύσκολες μέρες που ακολούθησαν. Αυτές οι απουσίες δεν πέρασαν απαρατήρητες από τον ίδιο.

• Αντιθέτως, αποτελούν πηγή πικρίας που συνοδεύει το πένθος του, κάνοντάς το ακόμα πιο βαρύ. Η ψυχολογική πίεση που βιώνει είναι έντονη, όχι μόνο λόγω του θανάτου του πατέρα του, αλλά και εξαιτίας αυτής της απογοητευτικής συμπεριφοράς από τον κοινωνικό του περίγυρο.

Παρά τις προσδοκίες του για μια ελάχιστη ανθρώπινη ανταπόκριση, διαπίστωσε ότι η υποστήριξη ήταν ελλιπής.