Η Βούλγαρη σε εξομολόγηση – «Πέρασα από γιατρούς που…»

Έχοντας διαγράψει μια αξιόλογη πορεία στα ΜΜΕ, η Ανθή Βούλγαρη έρχεται στο zappit και μοιράζεται μαζί μας στιγμές από την επαγγελματική της διαδρομή, από τα πρώτα της βήματα στο ρεπορτάζ, μέχρι τη σημερινή της θέση στην καθημερινή ενημέρωση.

Οι δυσκολίες και οι συγκινήσεις που έχει βιώσει, το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζει για την εξωσωματική γονιμοποίηση.

« Παρακολουθώ τα νούμερα τηλεθέασης για να καταλαβαίνω αν είμαστε στο σωστό δρόμο ή αν κάτι κάνουμε λάθος ή αν κάτι μας ξεφεύγει ή αν ο κόσμος συνεχίζει να μας εμπιστεύεται, δεν συνεχίζει να μας εμπιστεύεται. Βέβαια είναι νούμερα, ανεβαίνουν, κατεβαίνουν, θα αλλάξουν κάποια στιγμή στην πορεία. Ο κόσμος μπορεί να κάνει μια στροφή, αλλά από κει και πέρα ναι, τα κοιτάω. Βέβαια θα ήθελα να υπάρχουν νούμερα και αλλού. Δηλαδή θα ήθελα να γίνουν μετρήσεις και στα iPad και στα κινητά. Πολύς κόσμος παρακολουθεί από εκεί, δεν παρακολουθεί μέσα από την τηλεόραση, μας βλέπει από πλατφόρμες, όχι μόνο από τα κανάλια, αλλά γενικά, ναι, τα παρακολουθώ τα νούμερα.

Επειδή η ενημέρωση είναι κάτι πολύ σοβαρό, θα πρέπει όσοι αποφασίσουν να το κάνουν αυτό να είναι πολύ καλά ενημερωμένοι. Δεν μπορούμε να πασαλείβουμε τα θέματα ή εν πάση περιπτώσει να μην έχει γίνει ρεπορτάζ πριν την προσέγγιση και το σχόλιο που θέλουμε να κάνουμε. Όπως και στην ψυχαγωγία απλά είναι δύο διαφορετικά είδη που κατά τη γνώμη μου μπορούν να συνυπάρξουν.

«Ετοιμάζω ένα ντοκιμαντέρ για τις εξωσωματικές γιατί είναι κάτι που με έχει αγγίξει πολύ»

Βλέπω ότι ενδιαφέρει πάρα πολύ κόσμο, πάρα πολλές γυναίκες και γενικά θα το πιάσουμε από πολλές σκοπιές. Τώρα αν θα επανέλθω στα Τέμπη. Πάντα είμαι στο θέμα Τέμπη. Πάντα το παρακολουθώ. Δεν ξέρω αν θα επανέλθω με ντοκιμαντέρ. Δεν ξέρω αν έχω και τη δύναμη και το κουράγιο να το ξανακάνω. Θα δείξει. Ήταν δύσκολο, γιατί όσο πιο βαθιά έμπαινα τόσο πιο πολύ με δυσκόλευε συναισθηματικά.

Επειδή το έχω πει ανοιχτά ότι προσπάθησα πολύ για να μείνω έγκυος, έχω περάσει από πολλές φορές εξωσωματικής. Εκεί λοιπόν που ήμασταν στα νοσοκομεία, στα ιατρεία, συνάντησα πολλές γυναίκες που καθόμασταν σε διπλανές θέσεις και η καθεμιά έλεγε την ιστορία της. Και εκεί κατάλαβα πόσο ψυχοφθόρο είναι, πόσο μεγάλο είναι το οικονομικό βάρος, πόσο μικρή ενημέρωση έχουμε οι γυναίκες, το τι θα πρέπει να κάνουμε ή στο πως θα μπορέσουμε να ψάξουμε ωάρια ας πούμε. Πολλά πράγματα που θα πρέπει ένα κράτος θα πρέπει να έχει μεριμνήσει για αυτά. Όπως και το ψυχολογικό είναι πάρα πολύ σοβαρό στη δουλειά. Είναι πάρα πολύ σημαντικό το πώς μπορεί να πηγαίνει μια γυναίκα όταν είναι σε αυτή τη διαδικασία. Γενικά είναι πάρα πολλά τα θέματα και εννοείται ότι και η εκμετάλλευση που συμβαίνει πολλές φορές από κάποιους γιατρούς και κάποια κέντρα και αυτό είναι ένα πάρα πάρα πολύ μεγάλο θέμα.

«Την τελευταία φορά που έκανα εξωσωματική είπα εντάξει, είναι η τελευταία φορά…»

Ότι δεν μπορώ άλλο βρε παιδί μου. Δεν γίνεται, δεν… Εντάξει, εγώ ήμουν από τις τυχερές που ήρθε μόνο του τελικά. Προφανώς μάλλον όταν είπα φτάνει, γιατί ίσως χαλάρωσα και εγώ ψυχολογικά δεν ξέρω. Αλλά ναι, υπάρχουν στιγμές που απογοητεύεσαι. Πέρασα από γιατρούς που δεν με στήριξαν ψυχολογικά, γιατί χρειάζεσαι ψυχολογική στήριξη. Δεν είναι άιντε μπαίνεις, βγαίνεις και τελείωσε. Ήταν ένα ταξίδι που είχε τα πάνω του, τα κάτω του. Αυτό ήταν κάτι που πραγματικά ώρες ώρες με τσάκιζε.

«