Γιάννης Μπέζος – «Γκρινιάζουμε για τα πάντα και δεν κοιτάμε ποτέ τον εαυτό μας, που είναι χειρότερος από όλους»

Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη έδωσε ο Γιάννης Μπέζος στο ένθετο Real life και τη δημοσιογράφο Νίκη Κώτσου με αφορμή τις μουσικές του εμφανίσεις αυτή την περίοδο. Μάλιστα, μεταξύ άλλων, ο αγαπημένος καλλιτέχνης αναφέρθηκε στην εικόνα που έχουν σήμερα τόσο η ελληνική τηλεόραση όσο και το θέατρο.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει άνθηση της μυθοπλασίας. Είπατε για κάποια σειρά «να, αυτή είναι ωραία»;

Είναι αρκετά πράγματα και στη συνδρομητική τηλεόραση. Και το «Έτερος εγώ» ήταν πολύ καλό και οι «17 κλωστές» του Σωτήρη Τσαφούλια. Και η «Παραλία» στην ΕΡΤ είναι πολύ καλή σειρά και η «Έρημη χώρα». Υπάρχουν σειρές καλές, αλλά είναι πολύ μεγάλο το πρόγραμμα, είναι πάρα πολλές. Επομένως, δεν γίνεται να είναι όλες καλές. Θέλω να πω ότι θα γίνουν και δουλειές που είναι πιο βιαστικές ή που είναι για κατανάλωση πρόσκαιρη. Βέβαια, αυτό δεν είναι φαινόμενο τωρινό και δεν είναι φαινόμενο ελληνικό. Είναι παγκόσμιο. Η τηλεόραση είναι μια οικιακή συσκευή, καταναλώνει εικόνα και ήχο. Το τι θα μείνει είναι άλλη ιστορία.

Έχουν βελτιωθεί οι θεατρικές εποχές;

Για να μην γκρινιάζουμε συνέχεια, γιατί έχουμε και μια τάση να γκρινιάζουμε για τα πάντα. Στη χώρα μας γκρινιάζουμε για τα πάντα και δεν κοιτάμε ποτέ τον εαυτό μας, ο οποίος είναι χειρότερος από όλους. Δεν υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής. Για όλα φταίνε οι άλλοι, ότι κάποιος μας κυνηγά. Δεν μας κυνηγά όμως τίποτα. Μας κυνηγούν η προχειρότητα και το «περίπου» που μας χαρακτηρίζει. Όλα στο περίπου. Τίποτα κανονικό, δηλαδή. Δεν βλέπετε ότι η χώρα μας δεν μπορεί να εφαρμόσει ούτε καν τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας; Σας μιλώ για κάτι απλό. Δεν μπορεί να εφαρμόσει τον Κ.Ο.Κ. και δεν θα τον εφαρμόσει ποτέ, διότι δεν θέλει, δεν έχει κανείς όρεξη. Είναι όλοι σε ένα κλίμα του «περίπου».

Ότι «υποδύομαι πως κυβερνώ» και οι άλλοι «υποδύομαι πως κυβερνώνται». Αυτό είναι δυστοπικό από ένα σημείο και μετά διότι, ό,τι μέτρα και να πάρεις, ό,τι και να εξαγγείλεις, από τη στιγμή που δεν εφαρμόζονται, δεν έχει κανένα νόημα. Είναι εκμετάλλευση του πολιτεύματος αυτό. Εμείς είμαστε ένας λαός συνηθισμένος. Μας αρέσει, ταυτίζουμε πολλές φορές την ελευθερία με την ανυπακοή, με την απειθαρχία. Είναι συνήθειες παλαιές που θα φύγουν κάποια στιγμή, αλλά θέλουν πολλά χρόνια για να φύγουν. Και πιστεύω ότι οι νεότεροι άνθρωποι έχουν πολύ πιο ενδιαφέρον. Θα δούμε μια διαφορά, αλλά δεν θα τη δούμε άμεσα.