Euro 2024 – Αδιάβαστοι Legends… φτωχές μεταδόσεις… άχρωμες και άοσμες εκπομπές

Ακόμα δεν ξεκίνησε καλά-καλά το Euro και άρχισαν τα απαξιωτικά σχόλια για τους “σχολιαστές” της διοργάνωσης. Τους παίκτες-θρύλους του 2004, Χαριστέα, Φύσσα, Σεϊταρίδη. Εξαιρώ τον Νικολαϊδη που έχει βετιωθεί πολύ σε όλα τα επίπεδα. 

 

 

• Μια ομολογουμένως πολύ ελπιδοφόρα κίνηση από την ΕΡΤ, όπως συζητήθηκε πριν την έναρξη των αγώνων, γίνεται πλέον στόχος. Δικαιώματα γι’ αυτά τα σχόλια έχουν δώσει οι ίδιοι.

 

Γι’ αυτό εν πολλοίς μπορεί κάποιος να τα χαρακτηρίσει και δικαιολογημένα. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι λόγω μεγάλης τηλεθέασης, και η παραμικρή λεπτομέρεια σχολιάζεται, τα αρνητικά σχόλια διογκώνονται και η ΕΡΤ έχει, εδώ που τα λέμε, αποκτήσει μια “ανοσία”, δεδομένου ότι κάθε φορά βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής.

 

• Κι αυτή η ανοσία την οδηγεί πολλές φορές να μην ακούει, να μην αναλύει αυτά τα αρνητικά σχόλια, αλλά να τα θεωρεί κατευθυνόμενα και άδικα εξαρχής, οπότε να μην τους δίνει και σημασία.

 

Βασικά στόχος της κριτικής μου σήμερα δεν είναι ούτε να λοιδωρήσω τους παίκτες για τα “φτωχά” ελληνικά τους, ούτε για το ότι δεν γνώριζαν το αποτέλεσμα του προηγούμενου αγώνα, ούτε για τα κοινότυπα σχόλια, που δεν προσφέρουν τίποτα στον τηλεθεατή, είτε του ματς, είτε των εκπομπών πριν και μετά το ματς.

 

Είναι να ξεκαθαρίσω εγώ, ως θεατής, ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ από την παρουσία τους. Και το έκανε μετά το χθεσινό παιχνίδι της Γαλλίας με την Αυστρία που ενώ στο δεύτερο ημίχρονο ήταν ξεχωριστό εγώ γύρω στο 65 λεπτό… έγειρα στον καναπέ. Power nap λέμε και κλαίμε.

 

Υπάρχουν ΔΥΟ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ για σχολιαστές που έχουν υπάρξει διεθνείς ποδοσφαιριστές, οι οποίοι όχι μόνο έχουν αγωνιστεί στην συγκεκριμένη διοργάνωση, αλλά και την έχουν κατακτήσει κιόλας.

 

Το πρώτο: Μπορούν να μεταφέρουν με προσωπικές εμπειρίες τους την ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ κάθε αγώνα. Να διακρίνουν δηλαδή αν οι παίκτες είναι αγχωμένοι, αν βαριούνται, ποιος τα δίνει όλα, ποιος “κρατιέται”, ποιος παίζει καλύτερα με ποιον. Χώρια από το να μας βάλουν στο παιχνίδι και για την ψυχολογία πριν το ματς, τι μπορεί να λένε οι παίκτες στο φαγητό, στο βίντεο, στην ανάλυση της τακτικής, τι κάνουν τις ελεύθερες ώρες τους, πώς είναι χωρίς τις γυναίκες/φίλες τους, τέτοια. Για να μπούμε κι εμείς, νοερά, στο κλίμα ενός τέτοιου ραντεβού.

Το δεύτερο: Επειδή οι συγκεκριμένοι έχουν παίξει ποδόσφαιρο ΥΨΗΛΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ, για πολλά χρόνια, έχουν (θεωρητικά πάντα) τη δυνατότητα να “δουν” πράγματα, όπως απλώνονται στο παιχνίδι, που ένα μέσο μάτι τηλεθεατή είτε δεν τα βλέπει, είτε καθυστερεί πολύ να τα δει. Οπότε αυτοί βρίσκονται εκεί για να τα επισημάνουν όλα αυτά, να δώσουν την τεχνική τους ματιά, να κάνουν 5-10 σχόλια τα οποία θα μας βοηθήσουν εμάς τους ανίδεους να δούμε το ματς καλύτερα.

 

• Και τα δύο αυτά, βέβαια, χρειάζονται ΔΟΥΛΕΙΑ για να γίνουν. Δουλειά όχι εξαντλητική, αλλά στοιχειώδη.

 

 

Τι σημαίνει δουλειά π.χ. για το παιχνίδι Σερβίας-Αγγλίας προχθές το βράδυ;

 

Να’ χεις μάθει τι έχουν δηλώσει οι προπονητές (αν βαριέσαι, ζήτα από τον δημοσιογράφο της ΕΡΤ να σου πει), να έχεις παρακολουθήσει την ειδησεογραφία της προετοιμασίας και των δύο ομάδων, να προσπαθήσεις μέσω διεθνών γνωριμιών σου να μάθεις ντεσού από το τι γίνεται σε κάθε στρατόπεδο (ελάτε που δεν έχουν γνωριμίες, με μάνατζερ, με παίκτες παλιούς, με δημοσιογράφους).

 

• Επίσης να’ χεις δει τουλάχιστον 2-3 παιχνίδια των συγκεκριμένων ομάδων σε βίντεο (κατά προτίμηση τα τελευταία φιλικά), να δεις πώς παίζουν, γιατί έπαιξαν έτσι, να επισημάνεις τις αλλαγές που τυχόν γίνονται και τι επίδραση έχουν στο παιχνίδι κτλ.

 

Αυτή είναι η ΜΙΝΙΜΟΥΜ δουλειά που χρειάζεται ένας σχολιαστής πριν ανοίξει το μικρόφωνο να σχολιάσει. Για να είναι τα σχόλια του ΑΚΡΙΒΗ και ΧΡΗΣΙΜΑ για τον τηλεθεατή.

 

 

• Από την “απόδοση” των σχολιαστών στις πρώτες ημέρες του Euro αυτό που καταλαβαίνω, ως μέσος τηλεθεατής, είναι ότι κανένας δεν εξήγησε στους παίκτες αυτούς ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος τους.

 

Απλά τους ανεβάσαμε σ’ ένα βάθρο, ως legends του 2004, και συνεχίζουμε να υποκλινόμαστε μπροστά στις κοινοτυπίες τους. Επειδή τις είπαν αυτοί. Όχι, βρε παιδιά. Αδικείτε τους εαυτούς σας μ’ αυτή την εικόνα.

 

Ενώ με ελάχιστη δουλειά-προετοιμασία, και με την τεράστια εμπειρία που διαθέτουν αυτοί οι legends, μπορούν να απογειώσουν μια μετάδοση , έχουν περιοριστεί σε σχόλια τα οποία μπορεί να τα ακούσει κάποιος και σ’ ένα καφενείο. Ψέματα. Στα καφενεία πολλές φορές ακούς πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα.

 

 

• Σχόλια πρόχειρα, τα οποία δείχνουν ότι μπαίνουν στο στούντιο ή στο booth με την αύρα του “είμαι ο legend του 2004, ό,τι κι αν πω είναι ενδιαφέρον”, ή ακόμα χειρότερα, με τη λογική “δεν μ’ ενδιαφέρει αν αυτά που θα πω είναι ενδιαφέροντα, εγώ μια χαρά περνάω, κάνω το κομμάτι μου, βλέπω τα ματς από τα δημοσιογραφικά, ωραία εμπειρία” κτλ.

 

Την οικονομική παράμετρο αυτού του πράγματος δεν την αναφέρω, διότι δεν την γνωρίζω. Δηλαδή αν οι legends παίρνουν χρήματα (και πόσα) για να κάνουν αυτή τη δουλειά, πέρα από τα πληρωμένα ταξίδια και ξενοδοχεία όσοι βρίσκονται στη Γερμανία.

 

• Καλό θα ήταν να διευκρινιστεί, για να δούμε αν το θέμα είναι (και) οικονομικό. Για να μην χάσουμε τη στόχευση, όμως, το ζήτημα για μένα δεν είναι αν παίρνουν λεφτά και πόσα.

 

Και τζάμπα να συμμετέχουν, οφείλουν πρώτα αυτοί να έχουν απαιτήσεις από τους εαυτούς τους, σαν παρουσία που δίνει σε μια μετάδοση, κι όχι σαν μια αρπαχτή ή μια συμμετοχή σε μια καφενειακή συζήτηση, η οποία τυχαίνει απλά να γίνεται με παρουσία καμερών.

 

• Και κάτι τελευταίο για τους δημοσιογράφους. Έχοντας εμπειρία ποδοσφαιρικών μεταδόσεων από το 1982 (στο Μουντιάλ τότε χώρισα τους δημοσιογράφους σε “καλούς” και “κακούς”), έχω να πω ότι τα αυτιά μας έχουν ταλαιπωρηθεί για πολλά χρόνια.

 

Ονόματα δεν λέμε, δεν χρειάζεται. Είτε από ανικανότητα, είτε από βαριεστημάρα και δημοσιοϋπαλληλισμό. Φτάσαμε στο σημείο απλά να θέλουμε μεταδόσεις που απλά να μην μας ενοχλούν, όχι να αναδεικνύουν-συμπληρώνουν το τηλεοπτικό προϊόν, όπως θα έπρεπε να απαιτούμε.

 

Όχι από την ΕΡΤ, από οποιονδήποτε. Όσο πιο χαμηλά μπαίνει ο πήχης, τόσο πιο εύκολο είναι να χαρακτηριστεί μια μετάδοση “καλή”. Αλλά τον πήχη τον βάζεις μόνος σου. Δεν χρειάζεται να στον βάλει κάπου κανένας πρόεδρος ΕΡΤ, προϊστάμενος ΕΡΤ, ή ακόμα και τηλεθεατής.

 

Ρε Χαριστέα… είναι δυνατόν να ακούω στον αέρα την λέξη “Σουτάρισε”. Κάπου ώπα δηλαδή!