Ελένη Κοκκίδου – Τα δάκρυα στο τελευταίο γύρισμα της “Μουρμούρας”

Για την απόφασή της να φύγει από τη Μουρμούρα, η Ελένη Κοκκίδου είπε: «Πάντα ήμουν αναστατωμένη σε σχέση με το τι είναι η ζωή, πώς θα τη ζήσω, γιατί είναι πολύ δύσκολο πράγμα να ζήσεις τη ζωή. Γι’ αυτό και τελειώνω, κάνω κύκλους. Έκλεισα έναν κύκλο 10 χρονών στο “Μην αρχίζει τη μουρμούρα”, θέλω να δω άλλα πράγματα, μπαίνω πλέον στην ιστορία των τραγικών μεγάλων ρόλων. Δεν γίνεται να κάνεις τη Μουρμούρα και από την άλλη να παίζεις τον Οιδίποδα Τύραννο. Θέλεις χρόνο και ο χρόνος ισούται με τον χώρο. Κάποιους, που δεν με έχουν δει στο θέατρο, θα τους ξενίσει. “Μα πως η Βούλα από τη Μουρμούρα θα παίξει την Εκάβη; Με τι φωνή;”. Στο τελευταίο γύρισμα μου έφεραν μια ανθοδέσμη κι ένα ξύλινο ψάρι μουρμούρα και έβαλα τα κλάματα».

Η Ελένη Κοκκίδου ανέφερε στη συνέχεια: «Νιώθω ότι μεγαλώνοντας, παρόλο που διατηρώ την παιδική μου πλευρά, θα έχω μεγάλο πρόβλημα επικοινωνίας με τα νέα παιδιά. Οι νέοι βρίσκουν ερωτικούς συντρόφους από τις εφαρμογές, είναι ένας άλλος τρόπος να ζεις, είναι ένας άλλος άνθρωπος. Δεν θα ήθελα να βγω από τις ζωές των νέων ανθρώπων, είναι πολύτιμοι για μένα, τους έχω ανάγκη, ενώ αυτοί νομίζουν ότι δεν με χρειάζονται.

Δεν έκανα οικογένεια μου το θέατρο, είχα μία πολύ ισχυρή οικογένεια, που ζει μέσα μου και δίπλα μου. Τη μητέρα μου την έχασα πριν από 40 μέρες. Ήμουν προετοιμασμένη για το θάνατο της μητέρας μου, ήταν κατάκοιτη εδώ και χρονιά. Καταλάβαινε, αλλά δε μιλούσε. Η μάνα είναι κάτι σωματικό, δεν ελέγχεται. Φεύγω από την πρόβα και σκάει μόνο του. Αρχίζω και κλαίω. Για μένα η ζωή είναι πριν τη μάνα μου και μετά τη μάνα μου».

Κλείνοντας, η Ελένη Κοκκίδου είπε: «Αν θα πάω σε κάποιο γηροκομείο, κάνω τέτοιες σκέψεις… Λέω στον εαυτό μου «μη σκέφτεσαι», γιατί αν τυχόν πάθω κάτι ή σπάσω το πόδι μου, δεν υπάρχει κάποιος να με βοηθήσει. Είναι ένας φόβος αυτός».